YENÝ BÝR KÖPRÜ
O güne tekrar döndüðümde sýr gibi saklanan güzelliklerin hepsinin bana hediye edilmediðini anlamýþtým.Masum çocuk gülümseyiþini ve elimdeki iri taneli bilyenin rüya sonrasý irkilmesiyle gökyüzüne ulaþmasýna tanýk oluyordum.Yalnýzlýk deyimlerine alýþtýrsam iyi olacak kendimi… Artýk yürüdüðüm eski yollarýn hiçbirinden geçmiyor,yenilerin ne zaman eskiyeceðini de bilmiyorum.Zamansýz gelen bir vaktin gölgesinde arýyorum kendimi ,çýkmaz sokaklarýn kaldýrýmlarýna aþýk oluyorum yokluðunun yarattýðý gün dönümünde…Dünya’nýn en yalýn haliyim ve en yalýn halimle yalvarýyorum cümlelerime… ‘Sensiz çaðlayan bulvarlarý bana geçit vermeyecekse , zaten hayatýn bana bir köprü kurmasýný da beklemiyorum.’
Yüzümdeki umutsuzluðu , elimdeki boþluðu ,gözlerimdeki sýradanlýðý zamanýn bende mutlu olduðu gibi hýzlý ilerlemesini isteyerek kazandým.Saatimin içi güzel bir göz büyüklüðünde , rengi ise hayatý yavaþlatacak asil bakýþlarýný sürdürüyordur buna eminim.Hayatta sadece kolumdaki saatin büyüklüðü kadar yer alýyorsun, ondan dünyalar yaratmayý öðrendim seni kaybettiðim günlerde…
Seni hatýrlatacak þeyler bulmayý seviyor , seni hatýrlattýklarý için onlarý çürütecek kadar inançsýz kalýyorum.Cümleleri ikiye bölüyorum; Ýlki seni ikincisi beni anlatsýn diye. Yokluðunda sayfalarýmda bile azalýyorum.Korkum yok olmaktan deðil , ellerimi kaleme götürdüðümde seni anlatamamak sanýrým .
Sýký sýkýya tutmak isterdim düþlerimi ve baþaramayacaðýmý bilsem de yalnýz baþýma karanlýk, karlý gökyüzünde koca bir deniz’in üstünden geçmek isterdim.
Yokluðunun verdiði acýya sabýr dilesem de .Hayatýn bana bir köprü kurmasýný beklemiyorum.Baþaramayacaðýmýzý bildiðimiz düþlerin üstüne gittiðimizde yara aldýðýmýzý biliyorum.Onsuz koca bir deniz’in üstünden nasýl geçebilirim ki derim hep kendi kendine… ‘Baþarmalýyým’ , yýkýntýlarýmýn geri býraktýðý enkazý ayaða kaldýrmak için … Düþünmeliyim yeni bir köprü nasýl yapýlýr diye?