Sensizliðin denizinde yürüyorum çýplak ayaklarýmla. Simsiyah bir haykýrýþ akýyor gözlerimden, ellerim anýlarýmda… Mavi bir gül aþký anlatýyor semalarýmda. Ne yapmaktasýn þimdi, hangi sevda yollarýný adýmlamaktasýn bilmiyorum. Baþlýyor yokluðun infazlarý, kan damlýyor gözlerimden. Sen git… Ben kalmak istiyorum gecelere sýðmayan sevdamla.

     Düþ bahçemizde bir ömürdü geceler oysa, karanlýðýn içindeki Ay’dý gül yüzüm. Yalnýz geceleri görünür, günü sevmez karanlýðým, güneþe yakýþmaz tenim. Düþünüyorum da bendeki bu karanlýðýn bir adý olmalý, ya da bu dünyanýn bir anlamý olmalý. Kanadým kolum kýrýk… Dudaðýmda bir çýðlýk, affet aðlýyorum, affet… Ýstemesem de susuyorum, kýzma… Ölüyorum sensiz, gitme. Ýtme beni karanlýklara… Dertlere sarma yorgun yüreðimi…

Kapý önünde boynu bükük bir sevdalýyým iþte. Eþkýya ayrýlýklarla kesilir düþlerimin yollarý… Zamansýzlýk kalýr içimde, oysa delice yaþamak vardý tüm renklerde. Güneþin ellerinden tutup, yanýlgýlara vurmak özlemi.

Ey yar, vedanýn rengini söyle bana.

Tek baþýna yanmalarým yetmedi mi daha, saatler vuslatý vurmadý mý anlat. Rüzgarýma kapatma pencerelerini, alýþma bensiz sabahlara. Yeniden doðmayý öðret bana, belki’siz, keþke’siz cümleler sarfet.

Acýlý göz yaþlarýmýn çýðlýklarý yankýlanýr gecemin duvarlarýnda. Sustuðum kadar sevdim seni, ateþli avuçlarýmla bilesin. Hükümsüzüm þimdi… Hüzünlere demir atarken yüreðim, umutlar martý olur uçar ellerimden. Ufuklara bakýp boþa beklerken gözlerim, canýma kasteder aramýza serilen fýrtýna. Sýðýnmak isterim sana, kýyamam… Olmayacak dualarý býrakýr dilim, kalamam…









Ey yüreðim, duy sesimi…

Soðuk kayalýklardan engin denizlere býrak kendini. Geceler güne dönerken elini belime koy hadi, son kez dans edelim. Sevdanýn görüþ günleri olsa da yüreðime yasak. Mevsimsiz saçlarýma dokun, sonbahar gibi uzak. Ayazda kaldým nedensiz. Siyah gibi ümitsizim. Söyle neden sana varan her yollar hep uzak. Gecenin gölgelerinde üzgünüm, hüzünden öteyim aðlamaktan küflü duvar diplerinde.

Ey sevda,

Mavi bir ay doðdu geceme, bak. Kýrmýzý elbisesiyle geldi aþk, uzandý çimenlere. Sarý tüllerin ardýnda kaldý umutlar… Her dokunuþ beyaz, alevlerin içinde. En çok saçlarýmý severken koynumdaki kýrmýzý güller, gözlerimde ýslanýr mor menekþeler. Gün batýmlarý acýtýr içimi, yenilirim gitmelere yürekten. Düþerim bir mavi gök tutmaz ellerimden. Kanatlarý kýrýlýr yüreðimin, bir kalemin ucunda þimdi ümitlerim.

Yalnýzlýk denen karanlýk mahzende üþürken ellerim sevdamýn hüzün diliyle sana seslenirim. Göz bebeklerimde nefesinin göðsündeki iniþ çýkýþlarý, ellerimde kalp atýþýn…

Sen uyu sevgili,

Masal olan yapraklarýmla; tatlý düþlerdeyken sen, kelebek kanatlarýmla gelir, gül kokumu baþucuna býrakýr, ben yine üzerini örterim.

Ayþegül TEZCAN