Ýnsanlýðýn hangi filizi köreltilmek istenmiþse, tersine o filiz daha gür büyümüþtür. -Freud
 |
|
 |
|
|
||||||||||
|
Aslýnda çok kiþiyi tanýmýþtý, herkes onu severdi.. Konuþkandý, güleryüzlüydü.. Okul yaþamýnda hep popüler olmuþ iþ hayatýnda baþarýdan baþarýya koþmuþtu.. Yalnýzlýk onun için çok uzak bir sözcüktü. Atletik bir vücudu vardý.. Yakýþýklýydý.. Onunla birlikte olmak isteyen onlarca hatta yüzlerce kadýn oldu.. Kadýn ruhundan anlardý, gerektiðinde çok ince ruhlu olabilir, yanýndaki kadýný her türlü mutlu etmesini iyi bilirdi. Mutlu bir yaþamý vardý. Ta ki onunla tanýþana kadar. Onu kendisine çeken gizemli bir güç vardý. Bunu hissedebiliyor ancak anlamlandýramýyordu. Peþinde koþan kadýnlara aldýrmaksýzýn o gizemli kadýnýnýn peþinde koþtu. Koþtu. Koþtu. Ona ulaþamýyordu. Tam baþardým derken elleri arasýndan kayýp gitmesine seyirci kalmaktan baþka yapabileceði hiçbir þey yoktu. Bu konuda kendisine söylenenleri þiddetle red ediyordu. Zaman ilerledikçe daha sert daha kýrýcý oldu. Çevresindekiler azalýyordu. Bir büyü gibi esir almýþtý bedenini. Kýsa zamanda iþten atýlmýþtý. Onu sevenleri teker teker uzaklaþtýrmýþ, Yalnýzlýðýn acý tadýyla tanýþmýþtý. Ýçkiye vermiþti kendini. Ýçtikçe içti. Zaman kavramý yoktu. Sabah, akþam, öðlen, gece.. Sürekli içiyordu. Ser sefil olmuþtu. Akli dengesini yitirdi. Tüm düzeni deðiþmiþti. Hayatý boyunca o kýzýn kim olduðunu öðrenemedi. Peþinden sürüklenmekle yetindi hep. Bu sabah cenazesini kaldýrdýk.. Yaþamý açýktý ama ölümü gizli oldu.. Ýçkiden öldü diyen de var.. Ýntihar etti diyende. Kimse bilmiyordu. Cenazede arka sýralarda tamamen siyahlara bürünmüþ bir kýz dikkatimi çekti. O mu diye geçirdim içimden. Belki de oydu. Elbet öðrenecektim.. Cenaze bitiminde takip ettim onu.. Berbat bir ikilemdeydim, Ya masum bir genç kýzý takip eden bir sapýk olacaktým ya da bazý sýrlarý ortaya çýkaran kaþif.. Adýmlarýmý sýklaþtýrdým.. Ýlerledikçe cenazedeki görüntüsünden uzaklaþýyordu, Düz siyah saçlarýný rüzgara býrakmýþ, üzerindeki soðuk elbiselerden kurtulmuþtu.. Ona baktýðým yerden normal biri gibi görünüyordu.. Arada sýrada maðazalarýn vitrinlerine göz atýyordu, hatta bir tanesinden içeri girip zaman geçirdiði bile oldu.. Böyle bir kýzýn nasýl olupda bir erkeðin ölümüne sebep olabileceðini düþünürken yanýna bir araç yaklaþtý.. Hýzla araca binip uzalaþtý. Gözlerim boþ bir taksi arýyordu. Bulamadým... Þekeri elinden alýnmýþ küçük bir çocuk gibi buruk ve çaresizdim.. Plakasýný alacak vaktim bile olmamýþtý.. Yapacak bir þeyim yoktu... Cenaze'ye geri döndüðümde kalabalýk daðýlmýþ bir kaç kiþi kalmýþtý ortalýkta.. Nerdeydin diye sordular.. Anlatmadým.. Ýnanmazlardý.. Eve geldiðimde kafam karýþýktý.. Yataðýma uzandým.. Yaþadýklarýmý anýmsadým; Ýçimden sadece iki soru geçiyordu.. Neden bu konuyla bu kadar ilgileniyorum, ve o kýzý neden takip ettim? Belki biraz macera arýyordum. Belki de; Orda beni bekleyen birþeyler vardý.. Gizemli birþeyler... Uyumuþum.. Kuþlarýn ihtiþamlý melodileriyle yeni bir güne açtým gözlerimi.. Yataðýn demir yaylarýnýn çýkardýðý sesi dinleyerek yavaþca doðruldum.. Gözlerimi ovalayarak banyoya yöneldim.. Yüzümü yýkadýktan sonra aynada kendime baktým. Yorgundum. O kadar zaman uyumama raðmen halen yorgun bir görüntüm vardý.. Son olanlar bayaðý yýpratmýþtý beni.. Neden? Neden diye sordum kendime tekrar.. En iyisi hiç uðraþmamak dedim kendi kendime.. Yüksek sesle.. Belki karþý komþular bile duymuþtur.. Banyoda iþim bittiðinde kapýcýnýn getirdiði ekmekle gazeteyi aldým.. Gazeteye göz atmak istedim.. Sol alt köþedeki bir haber dikkatimi çekti.. Bir trafik kazasý haberi.. Ýþte oydu.. Daha dikkatli baktým.. Yanýlmamýþtým.. Gazeteden baþýmý kaldýrýp boþ duvarlara diktim gözlerimi.. Ben býraksam bile onun peþimi býrakmaya niyeti yoktu anlaþýlan.. Bir anda iþtahým kesildi.. Koltuða yýðýlarak haberin tamamýný okudum.. Akþam saatlerinde aþýrý hýzdan þarampole yuvarlanmýþlar.. Üzülmek bir yana kýzdým kendine.. Ýstesem bi taksi bulup peþlerine düþebilirdim.. Ama ben kolay olaný seçmiþtim.. Ya da öyle olmasýný umuyordum.. Ýlginç bir ikilem.. Yine ikilemler arasýnda kaldým.. Olmasý gereken neydi? Haberdeki resimden bir þey anlaþýlmýyordu.. Gazeteyi arayýp resmi çeken muhabire ulaþmayý düþündüm.. Karþýma çýkan bayan böyle bir hizmetlerinin olmadýðýný söyledi.. Engelleniyor muydum? Galiba.. Kahvaltý bile etmeden giyinip gazetenin binasýna gittim.. Yolda yanlýþ yolda olduðuma dair hisleri bir bir yok etmekle uðraþtým.. Güvenliðe durumu anlattým.. Beni bir departmana yönlendirdi.. Gördüðüm ilk masaya yanaþtým.. Karþýma çýkan siyah saçlý ve yine siyah elbiseli kadýn bana birisini anýmsatýyordu.. Biraz baktým kadýna.. Sert bir sesle''Buyrun.'' dedi.. Ona uzun süre bakmamdan rahatsýz olduðu belliydi.. Daha sonra kime benzediðini buldum.. O'ydu.. Bu mümkün müydü? Cevap vermek için epey beklemem gerekti... ''Pardon sizi birine benzettim.'' diyerek özür dilemeye çalýþtým.. Bir süre birbirimize baktýk. Sessizliði ben bozmak istedim. Birþey söylemeye yeltendiðim sýrada ellerini kaldýrdý. ''Bir þey söylemenize gerek yok, hikayeyi biliyorum.'' ''Nasýl bilebilirsiniz?'' ''Bunun önemi yok.Size yardým edecem.'' ''Gerçekten mi?'' ''Evet.'' ''Çok teþekkürler.'' ''Ama önce binayý terketmenizi istiyorum.'' Sorgulamadan isteðini yerine getirdim. Sadýk bir köle gibi hýzlý adýmlarla dýþarý çýktým. Rahatlamýþtým. Biraz yürümeye karar verdim. Kaza haberinin etkisinden çabuk çýkmýþtým. Esen hafif rüzgarý yakalamak istermiþcene derin nefes alýyordum. Aniden sert bir el omzuma dokundu. ''Bakar mýsýnýz?'' Karþýmda duran 20'li yaþlarýndaki kýza döndüm. Düz siyah saçlarýnýn gözlerini kapatmasýný engellemeye çalýþýyordu. Hoþ giyimi düzgün bir fiziði vardý. ''Buyrun.'' dedim nazikçe. ''Sizi cenazede görmüþtüm, vaktiniz varsa biraz konuþmak istiyorum.'' Daveti kabul ettim. En yakýn cafeye girip cam kenarýnda bir msaya yerleþtik. ''Evet, sizi dinliyorum.'' dedim sabýrlý bir sesle. Dertli bir þekilde inledi. ''Bu çok uzun bir hikaye.'' dedi. Dinlemek istiyordum. ''Nasýl baþlayacaðýmý bilmiyorum.'' dedi önce... Kendimi o kadar kaptýrmýþtým ki icecek birþeyler istemeyi garson gelince hatýrladým. Ýkimizde kahve istedik. Benden farklý olarak o sütlü istedi. Heyecanla aðzýndan çýkacak sözlere odaklanmýþtým. Meraklýydým. Gelen kahvesinden bir yudum aldý önce. Camdan dýþarý dikti gözlerini ardýndan. ''Herþey bundan iki sene önce baþladý.'' dedi bana bakmadan. Yüzünü bana çevirdi. ''Biliyorum, ne söyleyeceðimi merak ediyorsunuz, belki bana inanmayacaksýnýz, belki güleceksiniz ama inanýn bana size gerçeði anlatacam.'' Bir süre baþýný öne eðip düþünmesini seyrettim. Sonra hýzla baþýný kaldýrdý. ''O bendim!'' dedi. Kim? diye soramadým. Donup kalmýþtým. O ana kadar burnuma gelen kahvenin hoþ kokusu bile kesilmiþti. Cafede çalan klasik müziði duymuyordum. Klimanýn etkisini hissetmiyordum. Neden sonra kendime geldim. ''Sen miydin?'' ''Bunun gülünecek bir tarafý yok sanýrým.'' ''Vazgeçtim.Söylemek istediðimi hemen söyledim iþte.'' ''O..o senin yüzünden bu hale geldi biliyorsun.'' Yüzünde öfkenin dolaþtýðýný farkettim. ''Beni suçluyorsun.'' ''bunun için epey nedenim var.'' ''hiç bir þey bilmiyorsun.'' Camdan bakma sýrasý bendeydi... ''Lütfen beni biraz anlamaya çalýþ..'' ''Ne anlamasý? Göz göre göre bir insaný ölüme sürükledin.'' ''Böyle olmasýný bende istemezdim.'' Onu kýrdýðýmý farkettim.. Düþüncesiz davranmýþtým. Özür dilemek istedim bir an. Yapamadým. Kendimi güçsüz hissediyordum. ''Hayatýmda kimse beni bu kadar aþaðýlamadý.'' dedi aðlayarak. Dediðim gibi olmadýðýný söylemek istedim. Yine yapamadým. Hýzlý adýmlarla cafeyi terketti. Olduðum yerde kalakaldým ben. Hesabý ödeyi kendime lanet ederek dýþarý çýkacak kadar bilincim kalmýþtý. Sabah saatleri telefonun sesiyle uyanýverdim. Saate baktým 06:00 civarýndaydý. Bu saatlerde kesin önemli biþey için aranýrdý insan. Binbir düþünce ile açtým telefonu. Telefondaki ses kendini gazetede görüþtüðüm bayan olarak tanýttý. O an aklýma kaza gelmiþti. Aklýma hayret ettim. Kaza aklýma gelmemiþti. Dün görüþtüðüm kýzýn bu gece intihar ettiðini söyledi. Yine bir þok daha yaþamýþtým. Nasýl olur bile diyemeden beni tekrar gazeteye davet etti. Hemde acilen. Daha gün aðýrmadan toparlanýp gittim. Beni kapýda karþýladý. ''Hoþgeldiniz.'' ''Hoþbulduk.'' ''Olanlarý merak ediyorsunuz biliyorum.'' ''Evet, genelde bu saatlerde kaldýrýlmaktan pek hoþlanmam.'' ''Bunun için özür dilememi bekliyorsanýz, yanýlýyorsunuz.'' Beraber ofisine gittik. Toplantý masasýna geçtiðimizde içerden bazý sesler geliyordu. Ardýndan ilerdeki bir kapý sertçe açýldý. Kapýdan çýkan adam bana doðru yaklaþýp kadýna döndü. Bu mu? der gibi bakýp onay alýnca beni içeri davet etti. Önce istemedim ama sonra baþka çarem olmadýðýný anlamýþtým. Ýçeri girdiðimde bir kaç kiþi daha vardý. Ýçerisi sigara dumaný olmuþtu ve beni görmemiþ davranýyorlardý. Korkuyordum.. Odada bulunanlardan birisi ayaða kalktý... Sanki birisi zorluyormuþ gibi ''Hoþgeldin.'' dedi. Cevap vermeden kim olduklarýný sordum. Oturanlardan birisi sakin olmamý söyledi... Sigara dumanýndan yüzünü zor seçiyordum. ''Sadede gelelim..merhumun durumunu biliyorsunuz.'' dedi ayaktaki adam..elindeki içki bardaðýný yeni farketmiþtim. ''onunla ilgilendiðinizi öðrendik, buraya çaðrýlma nedeniniz de bu.'' ''anlamadým.'' Masanýn üzerinden bir fotograf çýkardý. Siyah saçlarý, minyon bir suratý olan gülümseyen bir kýz çocuðuna ait fotografý bana uzattý. ''Bu kýzý tanýyor musunuz?'' ''Hayýr.'' Adam hafifçe gülümsedi. ''Ýsmi Nuran, babasýný tahmin edersiniz.'' Bir kýzý olduðunu öðrenmek beni þaþýrtmadý. Bu olasý bir durumdu. Bir þey söylememi beklemeden devam etti adam.. ''Ölümünden bir kaç gün önce gördüðün bu sevimli kýzý kendi elleriyle boðdu.'' Ýnanmak istemedim. Mümkün deðildi. Ancak geçirdiði bunalýmlý günleri anýmsayýnca ihtimal vermiþtim. ''Peki bütün bunlarýn benimle alakasý nedir?'' diye sordum.. Adam bir koltuða oturdu. Diðer adamlar sessizce beni izliyorlardý. Oturmam yönünde bir talep gelmemesine raðmen bende bir koltuða oturdum. Kimse itiraz etmedi. Adam bardaðýnda kalan içkiyi de içtikten sonra bana döndü. ''Araþtýrmalarýmýz sonucu bir çocuðu daha olduðunu öðrendik.'' 2 tane esrarengiz çocuk.. ''Emin misiniz.'' ''Biz profesyoneliz.'' sesinde ilk defa bu kadar ciddiyet vardý. Konuþmanýn sonunun nereye varcaðýný merak ediyordum. Halen tedirgindim. ''Beni buraya neden çaðýrdýðýnýzý halen anlamýþ deðilim. Önünde duran bir kaç kaðýta baþýný gömdü. Yakýnýmdaki bir baþka adam omzuma dokundu. 60 yaþlarýnda beyaz býyýklarý olan adam sevecen bir sesle konuþuyordu. ''Yakýnda anlayacaksýn.'' ''Bu çocuða da kötü biþey yaptýðýndan þüpheleniyoruz.'' dedi baþka bir adam.. Artýk dayanamýyordum. ''Benim söylediklerinizle zerre kadar ilgim yok, gitmek istiyorum.'' dedim sert bir sesle. Böyle bir tepkiyi bekliyormuþ gibi rahattý hepsi. Ýçlerinden birisi yanýma kadar geldi. Ayaða kalkmýþtým. Bir anda yüz yüze gelmiþtik. Sanki kavga etmeye hazýrlanýyorduk. ''Maalesef bu mümkün deðil.'' dedi. nefesindeki içki kokusu midemi bulandýrmýþtý. Ben cevap veremeden odadaki telefon çaldý. Telefonu açan adam cevap vermeden karþýsýndakini dinledi ve telefonu kapattý. Bana bakmaya baþladý. ''Sanýrým sizinle iþimiz kýsa sürecek.'' dedi tehditkar bir tavýrla. Korkularým tekrar artmýþtý.. ''Sizi tedirgin görüyorum.'' dedi kaðýtlarýn arasýnda baþýný kaldýran adam.. Sanýrým patron oydu. Ve haklýydý. Gergindim. Hem de çok gergin. Ama ayný zamanda da meraklýydým... Tüm bunlar ne demekti? Burda ne iþim vardý? Bu insanlar kimdi? Mafya mý? Polis mi? Ýllegal bir örgüt mü? Hiç bir þey söylenmemiþ gibi yaparak ''Gitmek istiyorum.'' dedim. Hafifçe gülümsedi. ''Sizi anlýyorum ancak biraz daha beklemenizi rica ediyorum.'' ''Bu odadan çýkmam mümkün mü?'' ''Tabii ki.'' Odadan çýktýðýmda güneþ doðmuþtu. Gün ýþýðýna hasret çiçekler gibi güneþ ýþýðýna yöneldim. Dýþardan bir yerlere koþuþturanlara bakýyordum ki ''Merhaba.'' dedi sert bir ses arkamdan. Arkamý döndüðümde karþýmda 30 yaþlarýnda atletik vücutlu bir adam vardý. Kim olduðunu sordum. ''Bunun önemi yok..sýkýldýðýnýzýn farkýndayým hadi þu iþi bitirelim.'' dedi. Beraber odaya girdik. Yanýmdaki adam odaya girdiðinde odadaki herkes kendini toparladý. Büyük patronla karþýlaþmýþtýk sanýrým. Masanýn baþýndaki adam kalkýp yerini yeni gelen adama býrakmýþtý. Çantasýndan bir dosya çýkardý ve bana uzattý. ''Sizin yardým edebileceðinizi düþündük ama sanýrým yanýldýk.'' dedi mahçup bir sesle. Þaþkýndým. Devam etti. ''Bahsi geçen diðer çocuk merhumdan deðilmiþ.'' Güldüm. ''Artýk gidebilirsiniz.'' dedi. Tam kapýdan çýkarken ''Bir þey daha.'' dedi. ''Evet.'' ''Bu küçük olay aramýzda kalýrsa sevinirim.'' ''Pekala.'' Hýzla binayý terkettim. Ýçim rahattý. Olanlara bir anlam veremesemde benden uzaklaþmalarýna sevinmiþtim. Yoldan kendime sýcak bir simit aldým. Ayaküstü kahvaltý. Bir bankta oturup son zamanlarda yaþadýklarýmý anýmsadým. Gizemli Kýz artýk bir hayaldi. Özgün Kaplama
ÝzEdebiyat yazarý olarak seçeceðiniz yazýlarý kendi kiþisel kütüphanenizde sergileyebilirsiniz. Kendi kütüphanenizi oluþturmak için burayý týklayýn.
|
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Anasayfa
| Þiir | Öykü | Roman | Deneme | Eleþtiri | Ýnceleme | Bilimsel | Yazarlar | Babýali Kütüphanesi | Yazar Kütüphaneleri | Yaratýcý Yazarlýk | Katýlým | Ýletiþim | Yasallýk | Saklýlýk & Gizlilik | Yayýn Ýlkeleri | ÝzEdebiyat? | SSS | Künye | Üye Giriþi | |
Book Cover Zone
Premade Book Covers
ÝzEdebiyat bir Ýzlenim Yapým sitesidir. © Ýzlenim
Yapým, 2024 | © Özgün Kaplama, 2024
ÝzEdebiyat'da yayýnlanan bütün yazýlar, telif haklarý yasalarýnca korunmaktadýr. Tümü yazarlarýnýn ya da telif hakký sahiplerinin izniyle sitemizde yer almaktadýr. Yazarlarýn ya da telif hakký sahiplerinin izni olmaksýzýn sitede yer alan metinlerin -kýsa alýntý ve tanýtýmlar dýþýnda- herhangi bir biçimde basýlmasý/yayýnlanmasý kesinlikle yasaktýr. Ayrýntýlý bilgi icin Yasallýk bölümüne bkz. |