Doðan her günün umut dolu ýþýðý sen daha uyurken çalýyor kapýný. Duyup uyanman zaman alýyor. Uyanamýyorsun yorgunluðundan, gecelerin karanlýðýndan bir türlü. Açýyorsun gözlerini yataðýnda, bembeyaz tavana bakarak. Günün ilk sahnesi: tavana beyaz soðukluðunda bir merhaba!

Ayaklarýn çýplak basýyorsun ilk defa yere. Ýlk dokunuþ: beyaz kadar soðuk. Kapý çalýyor; duymuyorsun. Yüzünü yýkamaya gidiyorsun, ürperiyor tenin. Suyun buz gibi olduðunu düþünüp mutfaða yöneliyorsun. “üþürüm yýkarsam yüzümü, daha sonra yýkarým.” diyorsun. Yýkarsýn!
Dolabý açýyorsun; elmalar görüyorsun, kýpkýrmýzý elmalar. Canýn çekiyor. “ama daha yeni kalktým, ne elmasý?” diyor, canýnýn çektiðiyle kalýyorsun. Olsun, yersin sonra. Yersin!

Odana gidiyorsun yeniden, ayaklarýn donuyor. Bir kitap alýp atýyorsun kendini koltuða. Ayaklarýný altýna alýyorsun; soðuk ayaklarýn. Kitabý açýp okumaya baþlýyorsun. Kapý kýrýlacak neredeyse, duymuyorsun. Duysan da kalkmazsýn; biliyorum. Okumaya baþlýyorsun, göz gezdiriyorsun, her neyse…

Kitapta yazanlardan mý, yoksa o anlýk dalgýnlýklardan faydalanýp görünen ‘irdeleme seanslarý’ndan mý bilinmez, ne yaptýðýný soruyorsun kendine; bugüne dek ne yaptýðýný…
Þairin dediði gibi “iþten atýlma korkusuyla iþe giremeyenler”den, suyun soðuðunun yüreðindeki ateþi söndüreceðinden korkanlardan, ‘sabah elmalarý’ ile arasý iyi olmayanlardansýn. Faydasýný ya da zararýný bilmeden.

Sen yeni fark ediyorsun bunu. Yaþadýðýn tüm yýllara, sana öðretmeye çalýþtýklarýna, bildiðin,duyduðun tüm seslere inat; büyük bir saygýsýzlýkla! Ertelemelerle dolu þu koca hayatý nasýl olup da yaþayamadýðýna þaþýyorsun. Yarýnýn senin olmadýðýný, hatta kimin olduðunu bile bilmediðini öðreniyorsun. Yeni yeni keþfediyorsun kendini bir Pazar sabahý.

Kalkýyorsun oturduðun koltuktan, ayaklarýna mor çoraplarýný giyiyorsun, yýkýyorsun yüzünü o soðuk suyla. Elmana koca bir diþ geçiriyorsun. Ve tüm yapamadýklarýna inat gidiyorsun odana. Beyaz tavana bakýp gülümseyen yüzünle sýcak bir bakýþ fýrlatýyorsun.
…
Ama bir bakýyorsun ki tavan gülmüyor sana. Elmandan kurt çýkýyor. Mor çoraplarýn hiç ýsýtmamýþtý seni bugün daha bir ýsýtmýyor. Suyun soðuðu yüzünde hâlâ ve kulaðýnda çalan kapýnýn sesi. Ses donuk, ses yýlgýn. Emin olmadan açýyorsun kapýyý. Hiçbir þey yok kapýda . kalýyorsun kapýda. Nedenini bilmiyorsun. Sana öyle geldiðini, kapýnýn çalmadýðýný söylüyorsun kendine. Ayný “sen” oluyorsun! Sen öyle sanýyorsun, kalýyorsun kapýda…