Hani bazý zamanlar vardýr konuþmak istemezsin hiçbir þekilde... Hani susarsýn ölümle karþýlaþmýþ gibi. Tebessüm bile fazla gelir suratýna, gözlerin dahi parlamaz. Düþünmezsin bile, sadece kahveni içersin sigara eþliðinde. Dalgýn gözlerin etrafý süzer yine de görmezsin. O an yaþamaya dair istek duymazsýn ya... Ýþte o günlerden birini yaþýyorum þu an.
   Caným çok sýkýlýyor bugün nedensiz bir þekilde. Sadece þu rahatsýz koltukta oturup kalmak istiyorum ama bu da sýkacak bir zaman sonra beni biliyorum. Bunu yazarken ikinci sigaramý yaktým. Amma çok sigara içiyormuþum... Kendime hiç iyi bakmýyorum. Olsun bugün istisna. Çok sýkýlýyorum!!!
   Çevremdekilerin benimle muhabbet umutlarýný boþa çýkarmamak için konuþmaya veya tam anlamýyla sýrýtmaya çalýþýyorum ama o kadar bezginim ki bugün ona bile halim yok. Hem söyledim ya, yakýþmýyor yüzüme sýrýtmak, konuþmak ise aðzýma...
   Ýþte üçüncü sigaramý yaktým. Bugün zaman geçmez bana, anlaþýldý. Offf, of! Oysa bu sabah kendime yeni bir defter aldým. Renkli sayfalý, günlük tarzý. Cumartesi günü kafama takýlmýþtý almalýyým diye. Nihayet aldým bugün ama onun sevinci bile yok.
   Ýþte sessizliðe büründü ortalýk nihayet. Araba bile geçmiyor yoldan. Sadece bilgisayarýn výzýrtýsý ve iþ arkadaþlarýmýn çatal-býçak sesleri var. Sýkýntýdan salak düþüncelere daldým. "Beynim kaþýnýrsa ne yaparým acaba? Formülü var mýdýr?" gibilerinden.
   Zaman zaman size de olmuþtur bu. Yaþam sevincinizi takside unutmuþsunuz gibi... Yarýn taksici getirecektir size ama bugün imkansýz. Ýþte bu yüzden yazýya döküyorum bu günümü çünkü ben ilk defa bu kadar sýkkýným... Mutluluðumu bulmak ve taksicinin kapýyý çalmasý umuduyla yazýmý bitiriyorum. (Bu arada dördüncü sigaramý da yaktým sonunda.)