Yazmayý çok seviyorum. Odamda en az dört tane kavak aðacý olacak derece de kaðýt var. Birikmiþ mektuplarýmdan tutan, salak þiirlerime ve ölümle biten hikayelerime kadar herþey yýðýn þeklinde duruyor.
   Yine bir gece oturmuþ birþeyler yazarken bir kitapta gördüðüm baþlýk geldi aklýma. "Leylek dede"... Yazdýðým þeyi býrakýp "Leylek dede'ye mektup" baþlýðý altýnda hayatýmý ve yaþadýklarýmý yazmaya baþladým. Yazdýkarýmý atmasyon bir adrese gönderecektim, isimsiz ve adressiz bir þekilde. Amacým yazarak kendimi çözmekti.
   Gün geçtikçe Leylek dede benden birisi olmuþtu, hatta ben olmuþtu. Yazdýkça yazýyordum ona. Kendimi, düþlerimi ve en saklý sýrlarýmý bile... Fakat bir zaman sonra yazdýklarýmý göndermeye korktum. Ya tanýdýk birinin eline geçerse diye? Bilmeyeceklerdi adýmý ama yine de korktum, yine de yazmaya devam ettim Leylek dede'ye yazmaya...
Þimdi Leylek dede'ye yazýlmýþ yirmiye yakýn mektubum var, ama hepsi gizli dosyamda duruyor.    Derken karþýma biri çýktý. Sadece adýný ve oturduðu yeri bildiðim. Yazýþmaya baþlayalý 9 ay oldu. Ona "Gölge Prens" diyorum. Leylek dede'ye yazdýðým herþeyi ona da yazýyorum ama bu sefer farklý. O da cevap veriyor, konuþuyor benimle. Hayatýmý tanýmadýðým bir insanla paylaþmak çok güzel....