Kendi
Haline býraktým artýk
Karanlýðý
Benim olmayýnca
Rüzgâr

Onca zaman
Alamadýðým
Bir yolun
Þafaðýndayken
Akan sularýn

Kýyýya
Bir hacet
Kalmayýnca
Yiten
Tüm umutlarým

Suyun
Enginliðinde
Asudeleþen aþkýn
Verdiði sarhoþluðun
Maðduruyum

Ne çýkar
Güneþ acýmasýn
Ay halimde ýþýtmasýn
Yýldýz yücelerden
Göz kýpmasýn
Bakmasýn

Sinemde
Küllenen bigane
Aþký
Aydýnlatmasýn
Býraksýn artýk
Melalimle baþ baþa
Býraksýn beni

Hiç avutmasýn
Bir umut ýþýðý dahi
Yakmasýn
Dileyenlerin
Melalinde açsýn

Sevilmek deðil
Sevmenin
Ýyi olduðunu
Söyleyen
Sevmenin hecelerinde
Seyrederken
Hiç görünmeyen
Umutlarýyla
Hasýrlara
Þekiller iþleyerek
Özünü veren

Bir vuslat için bilenen
Kimliðinde
Gizemleri seçen

Senindir
Artýk
Cihanda þakýyan
Nevi þahsýna
Kalan
Sevdiði halde
Bir umut vaat etmeyi
Dahi çok gören

Hicranýyla
Kenetlenirken
Metanetin
Seyrine bezenen

Issýz
Gecelerde
Nefeslenen
Gönül hüznünü
Bu halde deþifre eden

Ne
Diyeyim ki artýk
Sen bilirsin,
Sen seçiciliðiyle meþhur
Olan bir revansýn

Sen
Zaten bir tarafsýn
Ýman zenginliðinde
Vakfiyesin
Her zaman kendini
Yenileyensin

Sen
Bir terakki perversin
Israrla
Þefkatini esirgeyen
Selamý
Dahi çok görensin