Ne bilirdik ki!
Nereden bilecektik!
Onca zaman çocukluðun heyecanýyla bir oyana bir buyana koþardýk.

Var gücümüzle, dilediðimizce yorulana kadar oyunlarýn renginde nefeslenerek takati bitirecektik.

Bakir olan hislerimiz kendince denenerek halin dilinde bir tecrübe edilecekti.

Ýlk güven payemiz…
En sevdiðimiz… Annemiz, babamýz…
Ancak onlarýn güvenliðinde esenliðe kapý aralayanlarýz…


Hilkatin ezel kokusunda bezenirken kaldýðýmýz çaresizliðimiz…
Bir sabi olarak filizlenmek üzere renklerdi dilediðimiz…
Bir emanet hüviyetinde ki mahfuz olunan güzelliðimiz…


Bir buse bahþetmek için beklendiðimiz…
Þefkat ikliminde nefeslerimizi serdettiðimiz…
Gözyaþlarýmýzý dilediðimizce teklifsiz sarf etiðimiz…


Sanki etrafýmýzda bulunan her can…
Himmet etmek için çare arayan kanlardý…
Bizim için varlýklarýný feda etmeye hazýr olanlardý…


Bazen onlarda naçarlýðý yaþamak zorunda kalýrlardý.
Ne yapsalardý, þartlara uymak orunluluklarý kucaklarýndaydý.
Yokluk her bir yaný sarmýþ, afetin eþiðinde soluklanan canlardý…


Her ne kadar çok arzu etseler de…
Bütçe denen, ekonomiyi adeta hýfzettiren o realite…
Canlarý bezdiren, sabrý deldiren, çile yumaðý biriktirendi…


Anneler çaresiz yutkunurken…
Babalar hiddeti nameleþtirirken…
Anýlar satýrlar halinde terennüm edilirken…


Mazi sayfalarý bir bir açýlýrken…
Sevgi tozlu raflarýn arasýnda saklý kitabelerde okunurken…
Atiye gönderile her nefes kokusunda bir hicran nakaratý vardý…


Yýllar bizim fark etmemizi bekler mi?
Geçiyordu zaman bitiyordu doðan her an…
Katrelerde aranan bir heyecan içinde umut baðlanan…


Ýlk giydiðim pantolondu! Hiç unutamam…
O günler, sevgiye hasretti!
Sanki gönüllerde, þefkat tükenmiþti…


Hiçbir masrafý olmamasýna raðmen!
Her nedense esirgenirdi bizlerden, onu ikram etmekten…
Bahþedeni bilmekten, tefekkürün güzelliðinde nazar etmekten…


Kýyafetlerimiz temiz, lakin yamalýklý olurdu!
Yalýn ayak gezmek, zorunluluðumuz vardý!
Varsa þayet bir uzun don, bizler için büyük bir ikramdý!


Büyükbabamlarýn bir bahçesi vardý…
Yýllara sâri aðaçlar ve envayý çeþit meyveleri bulunurdu.
Ancak onlarý yemek, dilediðinde gölgelenmek kolay mýydý?


Anneanne diyorduk, her aklýmýza geldiðinde…
Büyüklüðün harcý olan sevgiyi arýyorduk bakýnýyorduk…
Analýk olduðundan mýdýr, sevgiye yabancýlýðýndan mýdýr bilinmez!


Asla bizleri yaklaþtýrmýyordu!

Aðaçlardaki meyveler bize, biz ise bir umut içinde çare, arardýk!
Yere düþen, kurtlu meyveyi dahi almayý baþaramazdýk!
Çünkü anneannem, aðacýn etrafýný süpürürdü izleri takip etmek için!


Ben yine çaresiz kalýrdým…
Ne yapayým baþka bahçelerden ikramlaþýrdým!
Kimselerin olmadýðý bir vakit, aðaçlara dalardým!


Telaþ içinde, ne kadar toplarsam, süratle uzaklaþýrdým!
Baþka mekânlarda uygulardým, þikâyete kapalýydým!
Çünkü annem, çok fena döverdi, oklavayý her þekilde denerdi!


Naylon terlikle vurarak, her tarafýmý alalardý!
Yemek istediðimi, meyveye hasret kaldýðýmý!
Katiyen söyleyemezdim, annem zaten maðdurdu!


Hem babalýk ve hem de annelik yapmaya çalýþýyordu!
Beþ günlükken annesiz kalmýþ, üç analýkla yaþamýþ!
Neler gelmemiþ ki baþýna, kolumu kýrýlmamýþ!


Kafasý mý yarýlmamýþ, aç mý býrakýlmamýþ!
Odunu geç getirdin diye, sýrtý ateþle daðlanmýþ!
Anne fanilam kirleniyor diyince, keser darbesi almýþ!


Kime ne söyleyeyim, derdimi kimlere açayým!
Allaha bir Ýnancýmýz varmýþ, sadece onunla paylaþýrdýk!
Babama çalýþtýðý iþyerinden, adi bir kumaþ vermiþler!


Annemler sað olsun, sana bir pantolon dikelim dediler!
Öyle bir sevinmiþtim ki, dünyalara deðiþmezdim!
Ýlk defa, bana özel bir þey yapýlýyordu, kolay mý?


Nihayet, pantolonu giymek kýsmet oldu yakýþtý!
Sevincimi paylaþmalýydým, evde kalamazdým!
Dýþarýya fýrladým, arkadaþlarýma gururla anlattým!


Arkadaþlar, Sümer’in bahçesine gideceðiz dediler!
Haydi, gidelim diye ýsrar ettiler, dayanamadým!
Onlara katýldým, tel örgülerden geçtik ve aðaca çýktýk!


Bekçi geliyor deyince, atladýk kaçmaya çalýþtýk!
Bekçiden kurtulmak için, tel örgüden geçmeliydim!
Tam geçiyordum ki, duyduðum bir sesle sarsýldým!


Ýlk özel pantolonum, tele takýlmýþ ve parçalanmýþtý!
Orda yýkýldým, pantolonum deðil, yüreðim yýrtýlmýþtý!
Bir korku armýþ, benliðimi kuþatarak çaresiz býrakmýþtý…