M.NÝHAT MALKOÇ

     Millet olarak sevgi, saygý ve hoþgörümüzle tanýnýrdýk. Dünyaya insanlýðý ve gerçek medeniyeti biz öðrettik. Fakat nedense son senelerde bir garip millet olduk. Menfi bir deðiþim süreci geçiriyoruz. Büyüklerin küçüklere sevgisi, küçüklerin büyüklere saygýsý kalmamýþ. Edep erkân buharlaþmýþ; herkes burnunun dikine gidiyor. Deðerlerimiz iyice aþýndý.

     Gün geçmiyor ki yüz kýzartýcý bir geliþmeyle karþý karþýya kalmayalým. Televizyonlar felaket haberleriyle dolup taþýyor. Çoðu kere ekranlardan bir güzel haber duymak mümkün olmuyor. Varsa yoksa þiddet, taþkýnlýk, gasp, adam yaralama, tecavüz, hýrsýzlýk ve cinayet… Sinirlerim bozulacak korkusuyla televizyon seyretmeye çekiniyorum. Kanallardaki kan ve kin içerikli görüntüler psikolojimi bozuyor. “Acaba rotasýný kaybeden bu millet biz miyiz?” diye kendi kendime soruyorum. Bize ne oldu? Bizi bu hale getiren sebepler nelerdir?

     Sabotajlar, hýrsýzlýklar, kavgalar, kazalar, tecavüzler, cinayetler, býçaklamalar, kapkaçlar… Çirkinliklerin ardý arkasý kesilmiyor. Ýnsanlar bir türlü birbirleriyle anlaþamýyorlar. Acaba bu yalan dünyada neyi paylaþamýyoruz? Sultan Süleyman’a kalmayan dünyanýn bize kalacaðýný mý sanýyoruz? Aldanýyoruz, hem de çok aldanýyoruz.

     Birkaç gün evvel Trabzon’un Sürmene ilçesinde, tüylerimizi diken diken eden fecaatte bir hadise yaþandý. Hasan D. isimli bir baba(!), gece yarýsý eþini ve altý çocuðunu kurþun yaðmuruna tuttu. Netice yedi ölü, eli kanlý bir katil ve daðýlan bir yuva… Olmaz böyle bir þey!... Nasýl olur da bir baba, eþinin ve altý evladýnýn canýna kýyabilir? Bu kin ve nefret neyin nesi?… Ne olmuþ da iþ bu noktaya gelmiþ? Hangi gerekçe bu cinayeti haklý gösterebilir? Bir baba Azrail kesilip caný istediðinde evlatlarýnýn canýný alma hakkýna sahip olduðu düþüncesine kapýlabilir mi? Bu hakký ona kim verir? Din mi, töre mi, mantýk mý? Hiçbiri, hiçbiri!…

Yaþamak herkesin en doðal hakkýdýr. Eþinle anlaþmazlýk yaþayabilirsin. Evliliðin devamý için bir müddet þartlarý zorlarsýn, olmuyorsa bu ülkenin mahkemeleri var, gider boþanýrsýn. Kimse kimseye katlanmak zorunda deðil. Sevgi yoksa evlilik resmiyette kalýr.

     Sürmene kökenli bir insan olarak bu vahim hadise beni çok yaraladý. Gerçi katil Sürmeneli de deðil… Fakat olay Sürmene’de yaþandýðý için bu güzel þehir bir anlamda lekelendi. Aslýnda katilin nereli olduðu çok mühim deðil. Önemli olan olayýn niteliði ve neticesi… Bireysel suçlar sahibini baðlar… Ama Sürmene isminin bütün ulusal medyada bu olayla duyulmasý ister istemez bu þehrin imajýný zedelemiþtir. Bu da bizleri derinden sarsmýþtýr. Fakat acýmýzýn asýl sebebi gencecik altý fidanýn ve onlarý bugünlere getiren fedakâr bir annenin kara topraða gitmesidir. Sürmene’nin acýsý ve yasý kolay kolay dinmeyecek.

     Olayla ilgili anlatýlanlarý duyunca ýstýrabýmýz katmerleþiyor. Anlatýlanlara göre cinayet Sürmene’nin Soðuksu Mahallesi’nde gerçekleþmiþ. Ölen çocuklarýn yaþlarý 3 ile 18 arasýnda deðiþiyor. Cinayetler evin üç ayrý odasýnda gerçekleþmiþ. Kardeþlerinin öldürüldüðünü duyan çocuk, karyolanýn altýna saklansa da gözü dönmüþ babanýn kurþunlarýndan kurtulamamýþ. Kendini evden dýþarý atan talihsiz eþi ve çocuðunu Azrail oracýkta yakalamýþ.

     Cinayetle ilgili olarak yapýlan açýklamada söz konusu kiþinin daha önceki yýllarda bir akrabasýný öldürdüðü için hapse girdiði, dört yýl yattýktan sonra þartlý salýverildiði belirtildi. Böyle cani kiþileri topluma salmak iþte böyle facialara zemin hazýrlýyor. Yazýk günah deðil mi bu insanlara? Ömürlerinin baharýnda kara topraða gittiler. Bu acýya nasýl dayanýlýr?

Hemen her gün bir cinnet haberiyle sarsýlýyoruz. Adana’da da önceki gün iflas eden bir fýrýncý cinnet getirerek ailesinden 3 kiþiyi öldürmüþ, ardýndan son kurþunu da kendine sýkarak hayatýna son vermiþti. 2007 yýlýnýn Aðustos ayýnda ise Trabzon’un Dernekpazarý ilçesinin Ulucami köyünde meydana gelen olayda Eyüp T. isimli zanlý 5 yakýnýný öldürerek firar etmiþ ve o tarihten itibaren izini kaybettirmiþti. Bunlar millet olarak iyiye gitmediðimizi gösteriyor.

Mevlana’nýn ve Yunus Emre’nin torunlarýna ne oldu? Yoksulluk, iþsizlik, amaçsýzlýk mý bizi bu hale getirdi? Ne zaman bu çirkinliklerden sýyrýlýp, titreyip kendimize döneceðiz?