Yine ayný eski korkular
süzülüyor pencereden içeri..
Kimse yokken yerleþiyor eve,
saklanýyor..
Rüyasýnýn en mutlu anýnda yakalýyor insaný,
Çevresini sarýp nefesini kesiyor..
Kabul edilemez
Akla mantýða sýðmaz bir döngünün içinde,
Yaþamýn en anlamsýzlaþtýðý
Umudun en tükendiði o anda
içine doluveriyor..
Sorular beynini kemirirken
Cevaplar gizleniyor kitaplarýnýn arasýna..
Arýyorsun,
bulamayýnca çýldýrýyorsun.
Dýþarýdaki hayat artýk hiç ilgilendirmiyor seni.
Korkularýnýn en büyüðü de bu zaten,
Seviyesiz ve gündelik
Kokuþmuþ iliþkiler dünyasý!

Bütün insanlýk bilerken savaþ baltalarýný,
Senin yapabildiðin tek þey
Ölen çocuklarý,
ruhunu petrole satmýþ insanlarý görmek televizyonda
Ve küfretmek bu çirkin dünyanýn
beceriksiz yaratýcýsýna!