kimsesiz hüzünler dolaþýrdý þehrin ara sokaklarýnda.. kimsesizdi hüzünler, sahipsiz.. kime denk gelirse onun gözlerini ýslatýrlardý, yaþama sevincinin ve umudun inadýna.. bir þarký duyulurdu penceresi açýk bir evden, yahut yaðmur atýþtýrýrdý inceden.. zaten dünden razý olurdu kurbanlar aðlamaya.. sahipsiz, kimsesiz ve siyaha boyanmýþ hüzünler, en hazýrlýksýz anýnda yakalardý þehrin gürültüsünden düþündüðünü bile duyumsayamayan ya da artýk hiç düþünemeyen insanlarý..
kimi zaman da umut önce davranýr, yaþama sevincini çaðýrýrdý imdada.. güneþ açardý, güzel bir kadýn geçerdi sokaktan.. yol kenarýnda oynayan mavi gözlü bir kýz çocuðunun gülümseyiþi yeterdi bazen, günü güzel bir gün etmeye.. günü gün yapmaya..
zaman durdu bir gün.. þehirde kimsenin sözü geçmez oldu, ne hüznün ne de umudun.. ayný tarafta savaþtýlar bilinçsiz.. yaðmurun altýnda parýldayan bir çift ela gözle baþladý her þey.. daha bir yeþile bakýyordu kadýnýn gözleri yaðmurda ve yaðmur hiç böyle güzel yaðmamýþtý Ýstanbul’a..
aþk vardý ve Kaf Daðý’nýn ardýndan çýkýp gelmiþti iþte.. bütün engelleri aþmýþ, tedirginlikleri ezip geçmiþ, soru iþaretlerini geldikleri yere yollamýþ ve tam mevsiminde, tam da yerinde bulmuþtu aþk onlarý.. sonbahar öncesi Beyoðlu’nda..
her aþk güzeldir kendi içinde, kendince.. birlikte içilen bir þiþe ucuz þarap yeter kimisine.. bazýsý da boðaz manzaralý yalýlarda mum ýþýðýnda yenen akþam yemeklerinde bulur huzuru..
rüzgarý birlikte hissetmek ve ormanýn sessizliðini bozan þarkýlar dinlemektir huzur.. günbatýmýný kaçýrdýðýna üzülmeden, daha bir dolu günbatýmýný birlikte göreceðini bilerek yýldýzlarý saymaktýr.. ölü ozanlarýn þarkýlarýný söylemek birlikte, yaðmurlar ekmektir göðün göðsüne..
uzun uzadýya anlatmak anlamsýz, aþk kendiliðinden baþlarsa aþk, büyürse sevgi..
yaðmurun hayat veriþi gibi topraða..
titreyen dallar gibi rüzgarda..
kýsacasý doðada..
aþk orada..
yaðmurda..