Son on yýldýr kafamda deðirmen taþý gibi dönüp duran ve tekrar tekrar zihnimi kemiren bir soru, Diyarbakýrda patlayan bombayla yeniden zihnimi bulandýrdý.

Gencecik insanlarýn yaþama hakkýný elinden alan, analarýný babalarýný kardaþlarýný bu yavrulardan ayýran zalim, mendebur ve alçak, efsel-i mahlukatýn yaþama hakký olmalý mý?

Eðer olacaksa bu hak sadece ve sadece devlete mi ait olmalýdýr. Ölen kiþinin birinci derecede yakýnlarýnýn bu olayda söyleyecek bir sözleri vardýr ve bu katilin yaþama hakký üzerinde görüþ bildirme yetkileri olmasý gerektiðini düþünüyorum.

Kamu vicdaný dediðimiz þey gerçekten derinlerimizde olan adalet duygusu ise bu vicdan þu anda sýzým sýzým sýzlýyor. Eðer bir referandum yapýlsa toplumun % 85-90 'a yakýný (temkinli bir sonuç veriyorum) bu kiþinin katlinin gerektiði konusunda su götürmez bir þekilde evet diyecektir. Aksi bir sonuçta ülkeyi terk etme garantisi veriyorum yetkililere (ne de olsa bugünlerde moda)

Hal böyleyken bu aþaðýlýk insana benzeyen zavallý, hapishane köþelerinde bizim vergilerimizle finanse edilerek hayat hakkýna tabi olacak, pes doðrusu, bu konunun irdelenmesi zamaný geldi geçiyor.

Evet yasalarýmýz amenna , saygýlýyýz lakin bu yasalarý da biz yaptýk, bize sorun seçenek verin kamu vicdanýný yansýtsýn diyorum. Sapýklarý, katilleri, hýrsýzlarý ve devleti sömürenleri cezalandýrmayan yasalarý sevmiyoruz, bu toplum ideal bir yaþama düzenine kavuþacaksa haydi buyrun adalet daðýtmakla baþlayalým insanýmýza, öldürülene-yakýnlarýna yani ateþin düþtüðü yere bir sor diyoruz devlet baba, sor bakalým yüreði ne der ne ister, baþka bir diyeceðim yoktur, bir tek isteðim var mazlumun ahý kalmasýn yerde.