Araba dar sokakta ilerlerken o da geceyi izliyordu. Zihninden geçen düþünceler kolayca akýyordu. Hiçbirini tutmuyordu. Tutmak niyetinde de deðildi. Kapýyý açýp dýþarýya çýkýnca, özgürlüðün kokusunu soludu. Ve bu koku ona daha önce hiçbir þeyin olamayacaðý kadar güzel geldi.

“Bitti...” dedi. “Sonunda senden kurtuldum!”

Anahtarla kapýyý açtý. Ýçerisi her zamankinden daha sessizdi. Bir süre sessizliði dinledi. Odalarýn içi boþalmýþ gibiydi. Oysa eþyalar yerli yerinde durmaktaydý. Yine de boþluk hissi veriyordu. Mutfak ve banyo da ayný hisle bezenmiþti. Bunu bir süre hoþ bir biçimde algýlamaya çalýþtýysa da çok geçmeden sinirleri bozuldu. Boþalanýn kendi içi olduðunu duyumsadý. Yalnýzdý!..

Yalnýzlýk keskin bir býçak gibiydi. Canýný acýtýyordu. Ama yanlýþ bir iliþkiyi devam ettirmektense yalnýz olmak daha akýlcýydý. Bunu bir biçimde göðüslemeliydi. Uzun soluklu bir iliþkiden kopmanýn güçlüðünü deneyimliyordu. Bütün dostlarýnýn söylemleri kafasýnda tekrarlanýp duruyordu.

-     En doðrusunu yaptýn!
-     Harikasýn. Onu terk etmek hayatýnda yaptýðýn en akýllýca þey. Seni kutluyorum.
-     Sana göre deðildi. Bunu ne zaman fark edeceksin diye bekliyordum. Ayrýlmanýz beni hiç þaþýrtmadý. Hatta gecikmiþ bir karar!..
-     Özgürlüðün keyfini çýkarmaya baþladýðýnda ona nasýl katlanmýþ olduðuna þaþýracaksýn. Ýnan bana onun için yaptýklarýna ve katlandýklarýna en çok þaþýran kiþi sen olacaksýn!

Bir süre sonra bütün cümleler düþmanca görünmeye baþladý. Kendisini çok yalnýz hissediyordu. Ayrýlýk fikrinin pek de iyi olmadýðýný düþünüyordu.

     Kim ýsýtýr, kim sever beni daha?
     Kime sarýlýnca üzüntümü dökerim içimden?
     Kimin gözlerine baktýðýmda umudu bulurum?
     Kim olur düþlerimin en büyük yýldýzý?
     Kim okþar saçlarýmý bölünmemiþ bir yürekle?


Hiç kimse!..

Bütün gece ne yapacaðýný bilemedi. Kimse tarafýndan sevilememek ihtimalinin yarattýðý bunalýmla örttü üstünü ve uykuya daldý. Ama bu her zamanki uyku halinden daha farklýydý. Bilincinin açýklýðýný hissediyordu. Sadece bedeni sessizliðe gömülmüþtü. Dýþarýdan bakan biri uyuduðunu sanýrdý. Ama içerideki kiþi uyumadýðýný biliyordu.

Düþünde bir ses sürekli ona sesleniyordu:
     Bu rengi siyah sevgiyi sen yarattýn.
     Hatýrlasana...
     Biri çýksýn karþýma, beni öyle bir sevsin ki, sevgiyle boðsun...
     Biri çýktý karþýna seni öyle bir sevdi ki, sevgisiyle boðuldun.

     Bu rengi siyah iliþkiyi sen yarattýn.
Hatýrlasana...
     Biri çýksýn karþýma, beni gölgemden bile kýskansýn...
     Biri çýktý karþýna, seni gölgenden bile kýskandý.

     Bu rengi siyah üzüntüyü sen yarattýn.
     Hatýrlasana...
     Biri çýksýn karþýma, ne onunla ne de onsuz olmasýn...
     Biri çýktý karþýna, ne onunla ne de onsuz olmadý.

     Bu rengi siyah hayatý sen yarattýn.
     Hatýrlasana...
     Hayat biraz çýkmaz sokaklar gibi olmalý, bir yerde týkanmalý; yoksa insan kendini nasýl sýnar...
     Hayat bir çýkmaz sokak oldu, kendini hep bir çýkmaz sokakta buldun.

     Bu rengi siyah düþü sen yarattýn.
     Hatýrlasana...
     Acý ve hüzündür en büyük öðreti...
     Acý ve hüzün oldu en büyük öðretmenin.