19 Ocak 2007, Ýstanbul. Tam bir yýl önce bir haber düþtü gündeme bomba gibi, Hrant Dink vuruldu!

Bu vurulan adam kimi için ülkeyi karýþtýran bir Ermeni, kimine göre vatansever bir Türk, kimine göre bir misyonerdi.

Hiç birinin ayrýmýnda deðilim belki hepsi doðru, öyle ve gerçek belki de aslýnda hiçbiriydi.

Esasýnda eþ, baba, arkadaþ, evlat, komþuydu muhtemelen birilerine.

Benim için ise þunu ifade ediyordu: Son derece kibar ve alçak gönüllü, teþekkür etmeyi bilen, saygýlý, özel bir müþteriydi. Telefonun öbür ucunda duyduðum sesi her zaman insan kýrmaktan korkan bir kibarlýkla “ Merhaba” derdi, “Tanýdýnýz mý beni ben Hrant, Agos gazetesinden…” . Tanýrdým elbet, hatta sýrf onun bu naifliði yüzünden birkaç defa Agos alýp okumuþluðumda vardý.

Haberi bana veren Musevi komþumdu, “ Ah Simten, çok fena Hrant Dink vurulmuþ!” dedi merdiven boþluðundan. Anlayamadým, algýlayamadým bir an öyle ya neden vurulduðunu çözmek tam bir muammaydý benim için.

Belki kafam çalýþmýyor bazýlarý kadar o yüzden zorlanýyorum bunu anlamakta ama olayýn üzerinden 1 yýl geçti, o an anlamadým evet ama bu geçen bir yýl içinde de kimseye bir faydasý olduðunu görmedim bu katlin ben.

Ne ülkeme ne de geleceðime dair bir aydýnlýk getirmediði gibi yüreðimde bir korku, bir endiþe ve isyan býraktý.

Topraðýma saldýðým köklerim kurur gibi sanki ruhumda. Yüreðimde ki üzüntü artýk 1 yaþýnda.

Bana kalýrsa çok yazýk oldu sana iyi adam. Saygýyla…