“Ve ben yine de inanýyorum ki, tek bir insan bile yaþamýný bütünüyle ve kana kana yaþayabilseydi eðer, her duyguya biçim, her düþünceye anlatým, her düþe gerçeklik kazandýrýlabilirdi. Gelgelelim aramýzda en cesur olanlar dahi kendi kendilerinden korkmaktalar. Ruhlar, kendilerine yasakladýklarý þeyler yüzünden hastalanmakta…” Oscar Wilde’in yazdýðý Dorian Gray’de Lord Henry tarafýndan dillendirilen bu sözler, yaþanmamýþlýklarýn ifadesi, bireysel yaþama kültürünün eritildiðinin, tutkunun köreltildiðinin ifadesi ayný zamanda.
Bir toplum içinde yaþamak, bir yere ait olma isteði bir çoðumuza kendini unutturdu. Toplumsallýk, insan olmanýn birarada yaþamayý mümkün kýldýðý; ancak bireyin kendisine yabancýlaþmasý anlamýnda olumsuzluðu içeren bir kavram gibi algýlanmaya baþladý.
Etik açýdan ele alýndýðýnda, bireyin kendini yaþamasýnýn bencillik olarak düþünülmesi olasýdýr. Ancak, bir toplumu oluþturan her birey önce kendini eðitir, kendi ruhunu doyurursa, daha saðlýklý toplumlar oluþacaðýný düþünüyorum. Burada dikkat çekmek istediðim, bireyin bu yaþamý bencillik olarak algýlamamasýdýr. Çünkü, kendini yetkinleþtirebilmiþ her birey, saðlýklý toplumlarýn oluþmasýna büyük katkýlar saðlayacaktýr. Bu açýdan kendini yaþamak egoistliðin çok ötesinde kaliteli bir yaþamýn felsefesidir.
Önce kendini düþünmek deðil, yine toplum için önce kendini eðitmek, kendini dinlemek ve anlamaktýr kendini yaþamak. Kendini tanýmayan bir insan, ne topluma ne de kendisine bir þey veremez; yaþanmamýþlýklarýn piþmanlýðýný duyar sadece.
Hiç kendinize sordunuz mu : “Ben kimim, ne istiyorum?” Ýstediðiniz önemli, çünkü beklentileriniz doðrultusunda yaþar ve buna önem verirseniz en baþta kendi mücadelenizden galip çýkmýþ olursunuz. Kendiniz ve bizim için bir þey yapýn: Kendinize kulak verin, sezgilerinize güvenin. Sizi siz yapan þeylerin farkýna varýn.