Hayatýmýn neresinde baþladý,yaptýðým hatalarýn yüzüme vuran yaðmuru.Fýrtýnalarýn bedenime verdiði sancý ne zaman silinecek hayatýmýn, yaðmur damlalarýyla ýslanmýþ penceresinden.
Yaðmur yaðýyor, salon camýndan sokakta kaçýþan insanlarýn korkak bakýþlarýný izliyorum.Sessizliðimi bozan damlalara inat olaðanca sesiyle baðýrýyor içimin asi benliði.Yitirdiðim, bitmeye yüz tutmuþ hayallerimle konuþan damlalarda yalnýzlýðýmýn boynu bükük çocuðunu görüyorum.Sesiz hýçkýrýklarý tüm sokaða yayýlýyor. Sonra susuyor ve yine aðlamaya baþlýyor, sonra yine ve sonra yine…
Nerede tutkularýn bedenime verdiði o tatlý titreme ya da
hangi düþte boðuldu hayallerini bulutlara yazan çocukluðum. Saçlarý rüzgarda daðýlan, gülerken gözlerinde doðan güneþleri saklayamayan, suskunluðu hayata en güzel cümleleri veren o gözleri çim yeþili, yüreði büyük, kendi küçük o masum kýz. Korkularýna esir olmaktan hep uzakta duran o asi gençlik, sýradan bir hayatýn maskesini yüzüne aldýðýnda mý? Sildi hayallerini yýllar sonrasýndan.
Yaðmur yaðýyor ve ben içimin tüm red ediþlerine karþý, korkuyorum.Dýþarýda kaçýþan insanlara gülerken ve bir yaným kýzarken damlalardan saklanmalarýna, pencerede yansýyan yüzümü görüyorum,
‘sen’ diyorum ‘ya sen kapandýðýn bu izbe evde korkularýný kendine anlatmaktan korkan zavallý, o damlalardan korkmasan niye buradasýn?
Ne sorum kaldý hayatýma soracak ne de kendime cevap vermeye kalkacak bir ben. Yine suskun yine çaresiz ve yine geçen zamana kýzýp onun geçmesini izleyen zavallý insanlar kafilesine girdim anlamadan.Baþlangýçlar, dönüþler, bitiþler. Sonu hiç gelmeyecek bir hikayenin içinde yazýlan tek kahraman ruhum. Ne zaman nerede yazýlmaya baþlandýðýný hiç bilemeyeceðim o satýrlarýn, kokum sinmiþ sayfalarýnda hep ayný kahýr, hep ayný kahýr…
Hayatýmýn neresinde baþladý, yaptýðým hatalarýn yüzüme vuran yaðmuru ya da ne zaman son bulacak yaðmurlara küskünlüðüm.