“Seni, seninle öldürdüm… Bir kibrit çöpü kadar aydýnlatýrken her þeyi, þimdi sadece sus!”

Sokaklarda sayýsýz hayalini ararken, günbatýmý ýþýklarýyla kýzarýrdým. Aðladýðýmý sanma sevgilim! Yüzüme günbatýmý huzmeleri yansýyor, sadece… Seni özlemeye baþlayalý çok oldu. Ýlk buluþmamýzdan sonra kaç ay geçti, inan takvimleri eskittim yollarda…
—Gelmeyecek misin?
Yetmedi mi daha bu ayrýlýðýn kamçýlý saatleri, canýn hiç acýmadý mý?
Kendime kalýyorum sevgili! Hayalinden öte bir yerde hüzünlerle kývrýlýyorum, tahta bir bankta… Ýnan hiç üþümüyorum; korkma ölmem! Daha ne dertler yükleyeceðim heybeme, taþlarla aðýrlaþtýracaðým…

“Seni özlemeye baþlayalý çok oldu; takvimlereyse artýk sözüm yok!”

—Þimdi!
Ýçimde bir sen öldürdüm… Hiç kimseye benzemeyen biri; Gecenin rengi kadarsýn artýk, görünmüyorsun ve tutunmuyorsun. Aslýnda sen kim bilirlere de pek aldýrmýyorsun. Çok mu mutlu olduðunu sanýyorsun… Yanýlýyorsun!

( Þu ellerle sana yazýyorum sevgili! Hiç kimseye yazmadýðým kadar, hayaline iþte! Her þey o kadar küçük ki-kimse suçlu deðil; inan hiç kimse benim (aþk) kadar piþman deðil!)

Gün olur, hüzünleri ýsmarlarým yüreðime… Ne sen olursun ne de sesin varlýðýna bir iþaret. Yoksun, olmayacaksýn; zaten hiç sevmedin ki-beni anlayamazsýn.

—Hepsi bu kadar mý?
Biliyor musun? Ýlk defa gözyaþlarým, gözyaþlarýma aðlýyor. Yalan deðil! Binlerce damla çaresiz(ce) çýrpýnýyor iþte! Sana “gel” demiyorum, ama “gitmeseydin” içimde öylesine masum kalsaydýn… Ne olurdu ki çok mu mutsuz olacaktýn sanki.

“Yoksun, gelmeyeceksin-çünkü hiç sevmedin ki…”

—Sen, diyorum… Anla artýk gerisini, yüreðimin sensiz gölgesini… Sevgilim! Beklenmedik ayrýlýklara alýþýktým. Ama bak, bu sefer çok yalnýz kaldým. Ölüm bile beni biçimlendiremez artýk. Hayaline varlýðýný sýðdýrdýðým gül yüreklim! Olmuyor iþte! Olmuyor…

“Þiirler, þair yaratýr sevgilim! Týpký sevgi gibi…”

Yolun çiçeklerle bezensin, gül yüreklim!
Yýllar çabuk geçer… Üzülme, unutursun!
Yeminler de harflerden (yetim) kalma deðil mi?
Yaz bir kenara “týpký aþk gibi” sadece sev iþte!

Sen diyorum… Çünkü sen her þeysin, bunu sende biliyorsun, deðil mi? Ellerimde kalan bir tek takvim yapraklarý; bu saatten sonra aðlamak neye yarar ki… Hayaline varlýðýný sýðdýrdýðým gül yüreklim! Olmuyor iþte! Görüyorsun; ne yapsam seni unutamýyorum.


( yürek burkulmalarýnda ki tozlu yazýlar–12 )
emre onbey