“Bir milyon þair gelse, anlatamaz aþkýmý…”

Titrek bedenime hapsettiðim hüzünlerim… Ve daha kimselerin bilmediði bir o kadar yalnýz gecelerim var, rengi soluk-karanlýktan bile.
(seninle telefonda konuþuyormuþum gibi yazýyorum iþte!)

-“hep seni yaþýyorum” desem, sonralarý güller eksem gördüðüm her yere… Sessiz müziklere seni söylesem ve ben bir tek senden bahsetsem mahþerde… Çok mu ayýp olurdu? Seni sevmekten çektiðim ýzdýraplarý cehennemde ki hangi ateþ söndürür ki-sensizliðinde gölgemi kaybetsem neye yarar ki-bu beden, söyler misin? Sen yoksan ve hiç olmayacaksan; Allah’ým bana ayrý bir cezaný ver! Cehennemden daha beter olsun…
(bak yüreðim kanýyor; sen akýyorsun damarlarýmdan…)

…(d)üþüyorum sensiz bir gecede, uçurumlarda ceset oluyorum. Hayalinle öpüþüyorum; inan bana çok koyuyor, sessizliðin bana… Yüz yerimden vurulmuþ gibiyim, delik-deþiðim, aþkýndan baþka çoðaldýðým tek þey yine aþkýn… Hep o senli aþkýn/ bende içimi kemiriyor; ölmek baþka bir þey yaþamanýn yanýnda… Týpký sensizliðin gibi… Susuþun gibi…
(konuþmuyorsun ama duyuyorum ben yine de…)

“Yokluðunda yüz mevsim devirdim bu bedenimde… Sonuç: yine yoktun”

Fýrtýna koparýyorum dallardan, kuþlarýn kanatlarýndan… Telaþlý bir ikindi vakti aðlýyorum. Bir sen geliyorsun aklýma, sesin yankýlanýyor içeriðimde. Düþüyorsun olaðanca güzelliðinle, þaþýrýyorum… Galiba sadece senin varlýðýnla hayata sarýlýyorum…
(þiirlerde adýn geçiyor/ dinle bak!)
Bir milyon þair gelse anlatamaz aþkýmý
Ne sözler sensindir! Ne de harfler…
Bir tek sen varsýndýr içimde tarifsiz
Sadece sensindir “seni seviyorum” da ki…

Bir þiirden doðurmadým seni. Zaten yakýþmazdýn da, çünkü hiçbir söz(cük)le anlatýlamazdýn. Yanýlmadým. Anlatmadým, sadece anlatýlamayacaðýný ispatladým þairlere…
Ýhtimallere kanmadým. Düþünmedim sensizliði ve kimsesizliðimde yalnýz bir renk gibi siyaha çaldým hayallerimi… Üstelik zaten siyahtý düþlerim de…
(sanma ki gece siyahtýr/ oysa güneþ yok diye ölür tüm renkler…)

“ Hüzün kokan aþklarý biliyorum… Ama olsun ben yine seni bekliyorum!”

—bilmiyorsun ama ben en zor tümcelerden geldim sana; çevirdim hayallerimi çýkmaz sokaklardan… Adýný “sen” diye, deðiþtirdim tüm güzelliklerin. Artýk mutlulukta sensin, aþkta ve en çok ölüp tekrar doðmakta…
(bak her þeyde “sen” diyorum, duy artýk!)

…güller de kurur artýk, güller de… Küserse çiçekler sevgiliye, hangi söz acýtmaz ki ve hangi kurþun kanatmaz yaralarý… Söyler misin? Sen bende bir var olup-kaybolursan hangi çiçekle beklerim kapýnda ve daha kaç sonbahar ayaklarýnýn altýnda ezilmek için yapraklarýný döker? Aðaçlar da susarsa sevgilim, nefes alamayýz sakýn ha unutma!
(bir gidersen iki gel-ki yeryüzü biz olsun)

—bir milyon þair deðil; sen gel yeter ki tarifinle, hani yüreðindekiyle…

( yürek burkulmalarýnda ki tozlu yazýlar–15 )

Emre onbey