Sensizlik nasýl yaþlanýr sevgilim?
…kaç yelkovan akrebin etrafýnda döner pervasýzca ve kaç kelebek intihar eder ay ýþýðýnda, söyler misin? Bilmediðin o kadar çok þey var ki/ þimdi demli bir çay sýcaklýðýnda umutlarým kalýyor ya; korkuyorum, havalar da soðuyor…
(neden ben seni yüreðinden çalmadým ki…)

“sensizliðin bedenime karýþtýðýnda daha da çok duyarým acýnýn kalp atýþlarýný”

Yazýk, ne kadar çok “sen” olmayý istemiþtim oysa. Yaðmurlu günlerde ýslanmak bile çok güzel deðil miydi? Günden güne eriyen bir çýrpýnýþ bu; paramparça olmaya kalksam, biliyorum farkýmda bile olmayacaksýn… Ne zor bir bilsen sayfalarýn çaresizliðinde sana ulaþmak/ her þey ortada deðil mi? Öylece duruyorum senden gelecek ufak bir tebessümle sarýlýyorum hayata… Seni çok özlüyorum.
(yaðmurun pencereme vurmasý bile deðiþti; yokluðun yaþamama engel bunu bil…)

Çok severken unutmak yalandýr! Neden bu söz, inan bende bilmiyorum… Ýçimden geldi öylesine/ hani öylesine yaþadýðýmý hatýrlatmak istedim biraz.
(bil ki büyük yalanlarýn kapýsýna dayandý yüreðim/ her þey karþý bana)

“sensiz olmaz/çünkü ben sensizliðini yaþatamam bu bedende daha fazla…”

Þuna inan sevgilim!
Bir martý kanadýndan çalmadým özgürlüðü… Hiç düþünmedim bile; özgürlüðüm sana varan yollardaydý. Ürkek bir ceylanýn hayatýný yaþadým, her an avlanýrýmýn korkusunu. Sen þimdi sanýyor musun ki-bu sevgi bir çýrpýnýþ gibi kalacak yeryüzünde…
(inan ki bu beden sensiz azraile bile emanet edilmez…)

Þimdi! Kahrolasý yýllarda bulmak var, hayatýmýn boþluk hecelerini… Tümcesiz cümlelerin anlamsýzlýðýna býrakmak var, eskimiþ bedenimin cesaretsizliðini… Kaybolmak var, þeytanýn bile bilmediði dipsiz kuyularda… Sensiz ölmek bile ödül biraz daha yaþamak var, bu acýnýn en derin ýzdýrabýný… Sessizce susmak var, onca hakka raðmen…
(her yanýmda sensizliðin acýsýný çekmek var, senliðinin kýymetini bilemediðim için…)

Yaþamak istediðim çok þey var… Kendime yaþatmak istediðim/ sanma ki iyi dilekler bunlar, oysa çoktan sildim cesaretimi bedenimden… Issýz bir çölde mecnunun saçýnýn teli bile olamayacak kadar nefret ediyorum, kendimden…
(oysa mecnuna bile acýrdým kendimden daha çok…)

Sensizliði bana yaþattýklarý için organlarýmý bile sevmiyorum… Ýçimde öylesine çalýþtýklarýný bilmek sanma ki bana huzur veriyor. Sen yoksan bu bedenin umuduna ihtiyacým yok; dört bir yaným sensizlik yaþatýyorken/ anlamýyorum nasýl bir ömür bu!
(huzur nasýl bir þey ki-onu bulmakta çaresiz kalýyorum…)

…sanma ki sensizlik yaþlanýr sevgilim! Mevsimler kapýmda/ takvimler güneþi gözlüyor; ay ýþýðýnda halen aðlýyor umutlarým… Kýyamet koptu-kopacak, “sensizlik” kapýmda nöbet tutuyor… Duyun ey kozmos! Ben sevdiðimden ayrý kaldýðým için ölmüyorum…
(bilki sensiz ölmeyeceðim… -“sensiz öldü!”, diyemeyecekler…)


( yürek burkulmalarýnda ki tozlu yazýlar–19 )

—Emre onbey