Bir gün “yazar mý olacaksýn”, dedi annem:
—evet anne! Bu bir hata olsa da…

Önce bir ben düþünmeliyim ve sonralarý;
Uykusuz gecelerimin hesabýný sormalýyým kendime
Küçük hayallerimi büyütmeliyim ne de olsa,
Her þey gibi onlarda terk edecek bir gün beni…
(beyaz gülleri kanatacaðým birde)

Kendimden uzaklaþýp kendimi arayacaðým
(tabi kendini kaybeden bir daha bulursa kendini)

Öyle benim caným annem! Yazar olacaðým…
Ama sen yine de hiç kimselere söyleme,
Ýnanmazlar çünkü bilmezler neleri kaybettiðimi
(þimdi yazýyorum kýrmýzý gülleri de kanatarak)

Kendimden çok uzaklaþtým ama ileride bir gölge var
(galiba biraz ben gibi yoksa bu kadar baþý önde duramazdý)

Sen haklýydýn anne! Bu bir hataydý!
Yazar olamadým çünkü bulamýyorum kendimi…
(aslýnda ben hep kendimi bulamadýðým için yazýyordum)

Emre onbey