Þimdi keder kaç hece dostum, kaç kere tanýdýk? Yüzümüzün bir yaný bir köylü kýzý, bir yaný uçurum. Ellerimizin gözlerimize kalbimizin ruhumuza uzak olduðu, kalabalýklarýn sü-rü sürü çýðlýk çýðlýða tüm bedenimize, düþlerimize yürüdüðü, ince bir sýzý gibi her yanýmýzý kapladýðý bir kelebek sessizliði, yitik bir mezarlýk, dul bir kadýn ikindisi. Ve kapýmýzdan gelip geçen meçhul ve melül göçebe akþamlar. Kursaðýmýzda bir yoksulun üþüyen elleri, bir gecekondunun buðulu camlarý, bir ananýn bir kaðýt parçasý gibi buruþturulup atýlmýþ yüreði, bir yetimin ayaza kesmiþ umudu… Yüzümüz komþu kýzý, köþe baþýnda unutulmuþ bakkal, hayalleri buz tutmuþ sokak, yanýk bir türkü;

“Uy beni beni beni de belalým beni
Çýkayým daðlara da kurt yesin beni”

Biz topraklarýndan kopmuþlar, göçmen kuþlar, kimsesiz yersiz yurtsuzlar. Gelip geç-se de bütün mevsimler yaþadýðýmýz sadece hazandýr. Tüm benliðimize yabancý, hiçbir var-lýða, mekâna ve zamana iliþiksiz ve ilgisiz, bir emanet gibi tedirgin ve iðreti dururuz haya-týn orta yerinde. Kalbimize ihaneti, ruhumuza aldatýþý, gözlerimize vefasýzlýðý yaþatýrýz, yaþatýrýz da için için yanarýz, aðlarýz. Bütün insanlarýn yükü, hayatýn kederi gamý, yoksul-larýn âhý, çocuklarýn burukluðu omuzlarýmýzdadýr. Ne bu âlemin biçimsiz insanlarýyla halle-þebiliriz ne de bu hayattan bir beklentimiz olur. Derin kederler içinde kendi kendimizi ya-þarýz.

“Sizde bulunmaz mý bir kurþun kalem
Yazam arzuhalim yare gönderem”

Hayat anlamsýzlaþýr çoðu zaman, silinir her þey gözlerimizden, tutunacaðýmýz bütün dallar kýrýktýr, bir uçurumun kenarýnda hissederiz ürkek ve acemi bedenimizi. Hiçbir deðe-rimiz kalmaz sahipleneceðimiz, sýký sýkýya baðlanacaðýmýz; ne günaha yaklaþýr ayaklarý-mýz ne de sevaba. Yalnýzýzdýr da çoðu zaman, öyle mahzun bitmiþ tükenmiþ bir haldeyiz-dir ki içimizde fýrtýnalar kopar, aðaçlar yapraklarýný döker, kuþlar, böcekler cümle mahlûk-lar ölür de okunmaz anlaþýlmaz halimizden pürmelâlimiz.

Biz göçmen kuþlar yersiz yurtsuzlar, tedirginler…