Caným Efendim,

Tek düþüncem varlýk ve yokluk oldu son günlerde. Nedir varlýk ve nedir yokluk? Rabbim gönlümdeki huzuru çekip aldýðýndan beri bedenim her ne kadar varlýk belirtilerini devam ettirse de aslýnda ben yok oldum. Gözlerimin var dediði her þeyin koca bir yalan olduðunu anladýðýmdan beri yok olma arzusunun ateþine düþtüm. Varým zannettiðim bunca yýldýr aslýnda yoktu isem artýk yok olma noktasýna gelebilirsem gerçekten var olmanýn ne demek olduðunu anlayabilirim belki de.

Bugün ne düþündüm biliyor musun caným efendim? Düþündüðümü söylemeden önce bunu düþünürken kendimden utandýðýmý da belirtmeliyim. Keþke dedim, Rabbim biz insanlara kendi elimizle canýmýza kýymayý yasak etmeseydi. Bunu düþünmem ne büyük bir talihsizlik, öyle deðil mi? Ölümle var olabileceðime o denli inandým ki iznim olsa ölümü kendime, kendi ellerimle getirirdim. Ne var ki elbette bu mevzu bahis deðil. O’nun takdirini beklemekten baþka seçeneðim yok, biliyorum. Ama O’nun hasreti bazen öyle kavurucu bir ateþle yakýyor ki bedenimi, serbest kalmak için çýrpýnan ruhumun ancak ölüm kapýyý çalarsa özgür kalabileceðini görüyorum. Ölüm gününe “sevgiliye kavuþma günü” olarak ad koyan caným efendim seni þimdi daha iyi anlýyorum.

Sen ateþ böceklerinin öleceklerini bile bile ateþe ne denli coþkuyla kendilerini attýklarýný anlatýrsýn hep satýrlarýnda. Ben kendimi bir ateþ böceði olarak bile göremiyorum henüz. Ateþe sevdalý, ama ateþin yerini göremeyecek kadar gözü kör bir mecnunum. Ateþi gördüðümde kendimi içine atabilecek kadar yürekli olabilecek miyim dersin? Ateþi görürsem bir gün þayet, anlamadýðým kavramlar olan varlýktan da yokluktan da geçip ateþe kanat çýrpabilecek miyim?

Susuzlarýn suyu aradýklarý gibi su da susuzlarý arayýp beklemekte dersin. O harlý aþk ateþiyle yanan Ateþ de bu yolunu kaybetmiþ ateþ böceðini arýyor olabilir mi?

Varlýk da yokluk da O’nun iki dudaðýnýn arasýnda Ol’mayý beklemekte. Ben ise varlýktan da vazgeçtim, yokluktan da…

Caným efendim, gönlümün huzuru neredesin?

Þ.P.