''cehennem
araf
cennet''



biz de severdik ellerimize saplanan güneþi akþamüstlerine kadar oyalamayý
karanlýk odalarda toplaþýr patlatýrdýk aydýnlýðýmýzý-saçýlýrdý-
kara duvar,ak duvar...

Ayþe en çok öpmeyi severdi,ruhumun saklý her köþesini
ama Mustafa'nýn da ruhundan okþardý
doyum evimizde azaldýkça karalar
ellerimiz daha sýcak oldu,daha kaynar...
seslerle iletiþemeyecek kadar borçluyduk sözlere
repliklerimizi veresiye defterine yazdýrýp öylece okurduk Ýlahi Komedya'yý
kendimize saki,kendimize mey,kendimize þaki iken
doyamazdýk kulaklarýmýzý gýdýklayan kuþlara bakmaya
belki de en çok güvercinlere...sýr gibi göðsümüzde
saklý kalan heyecanlar kadar doyamazdýk güvercinlere
soramazdýk ne hesap,ne usul ne de...-hiç bir þey-
kayýklara kayýkçý olmaktan çok deniz olup yatardýk göðe
seviþme maviydi seviþmek mor...ve her kürek çeken
ayrý makamda aðlardý ayrý tende gülüþtüðü gibi
baþkasýnda yuttuðu utançlarý gibi aðlardýk ters köþe

biz de severdik ellerimize saplanan güneþi eritip içimize akýtmayý
çýrýlçýplak gizlenirdik karanlýðýmýza-saçýlýrdý-
ak duvar,kara duvar...

/gün devrilirken yarýnýn kucaðýna bir rüyaya daha
uyuyamamýþken daha kavuþtum yine O'na
Beatrice'ime.../