Meleklerin gözyaþlarýný hissettim o akþam…
Gökyüzünden bir bir lanet adýna gönderilen aðýtlar, sessiz bedenlerin yorgunluyla birlikte kaybolan anýlar, mehtabýn inançsýzlýðýný simgeleyen o mor bulutlar geçmiþin oyununa ortak olarak kulaðýma ölümü fýsýldadýlar. Ölüm ilk kez bu kadar yakýn beklide bana inanan tek varlýk olan sözlerimi suçladýlar. Sorduðum hiçbir soruya cevap almazken, kanlý ateþin etrafýndaki karanlýk nefeslerce boðulurken akýttýðým her gözyaþý adýna bir mutluluktan daha vazgeçerken bana ne istediðimi sormadýlar aðlamamý hiç umursamadýlar…
Kaçtým o akþam koþtum karanlýða hapis olmuþ gecenin zahiri ýþýklarý ardýndan bir çocuk gibi, nefreti çoðalan bir aþk yada yolunu þaþýran bir melek gibi kaçtým o akþam ilk kez inandýðým bir aðýt gibi…
Koþuyordum koþuyordum varabileceðim yer beli. Ama bir inanç kaplamýþtý o camdan yüreðimi, bir mutluluk sahiplenmiþti eriyen ve tükenen bitik bedenimi…
Sesler duyuyordu kulaklarým ürküyordum. Çýðlýklar þiddetleniyor içimi ürpertip yok ediyordum. Her bir ani baykuþ haykýrýþýnda tekrar korkuyla kaplanýyordu yüreðim kaçýyordum peþimi býrakmak istemedikçe kaçýyordum ama geliyordu yine sessizliðimin mahkumu gibi ecelim…
Bir ana önce bu seslerin esiri olmaktan kurtulmak istiyordu ellerim ne yapacaðým nerelere kaçacaðým reddedilmiþ ruhlar gibi hangi manastýrlara sýðýnacaðým söyle hangi lanetin peþinden aðlayarak koþacaðým?...
Yoktu yine yanýtým sadece kurtulmak düþüncesi oturmuþtu belleðime sadece ölüme sýðýnmak geçiyordu beynimin her bir köþesinde ama yapmayacaktým kendim gitmeyecektim ona zamanýmý bekleyeceðim acýyla sarsýlmak nefretle ölüp Azraille buluþmak bile olsa bekleyeceðim kendimi yarýnlarýmý savuran o lanetli sabahlarda…
Aðlamaya baþladým nedensizce susmak bilmedi sözlerim sustum aslýnda çýðlýklara inat gecelerde söyledim ölüm þarkýmý kendi isteðimle ama gelmedi iþte gelmeyecekti beklide sadece denedi beni sormak istedi sözlerime gitmek bu kadar anlamlýmý bu lanetli gecede…
Bir ses geldi kulübeden bir çýðlýk irkildi gözlerim korkuyla sarsýldý o narin bedenim bakýndým etrafa iþitmeye çalýþtým sesleri yine ayný sesler ayný haykýrýþlar hakimdi geceye akbaba, lanetli ve diðerleri iþte
Sustum acele içinde kulübeye varmak için koþtum kan ter içinde o sesleri haykýrmalarý iþiten kulaklarým duymaz olmuþtu hiçbir þeyi hissetmez olmuþtu azrailin ölürken reddettiði o masum melekleri.
Ulaþmýþtým kulübeye. Var gücümle ittim tahta kapýnýn küflü süngülerini ellerimle var gücümle açtým kapýyý ardýna kadar bakmak istemedi gözlerim ilk baþ, hissetmek istercesine baðýrdým. Karþýmda gördüðüm manzara acý vericiydi gözyaþlarý boþaldýkça yüreðimden damarlarýmdan akan kanla birlikle çoðalýrken nefretler
“ey tanrýsýzlar niye yaptýnýz bu caniliði niye katlettiniz bu canýmdan çok sevdiðim meleðimi niye söyleyin bana ne istediniz ondan ki bu kadar þiddetle hançerlediniz bana ait olan yüreðini”
Haykýrmalar boþuna ölmüþtü ona ulaþmak için çektiðim tüm acýlara raðmen göremedim sevincini beklide göremeyecektim üzerindeki laneti
Aðladým saatlerce cansýz bedeninin üzerine kenetlendim kanatlarýnýn üzerine akýtýlan kanlarý temizledim ama gelmedi, geride gelmeyecekti.
Kalktým ayaða ellerim titriyor gözlerim aðlamaktan þiþmiþ bir durumda bahçeye ilerliyordum kapýyý açtým. Bahçede beni bekleyen ölümün yanýna vardým. Islak kirpiklerimi eðerek sordum:
“zamaným gelmedi mi?” bunu o kadar periþan o kadar bitik bir þekilde söyledim ki ölüm bile bu halime acýdý. Ama gelmemiþti þu lanet olasý vakit ölüm hüzünlü bir þekilde gözlerime bakarak “hayýr” dedi “daha zamanýn gelmedi”
Nefretle bürünmüþtü gözlerim öfkeme yenik düþecekti ama sustum hiçbir þey söylemeden kulübeye girdim. Ellimde deðildi ne yapayým kalbime hissettiklerime söz geçiremiyordum.
Meleðimin yanýna eðildim onun o hüzün dolu gözlerine bakarak “evet” dedim “zamaným geldi”
Kalbinin tam ortasýna saplanmýþ olan hançeri bir hamleyle çýkarttým. Kaný kanýma deðsin ruhu ruhuma geçsin aþkýmýz sonsuza dek sürsün iþte ölümümüz bu hançerin lanetini yok etsin ki bir daha bir sevgi daha ölüme sürüklenmesin elveda…
Bir çýðlýk daha inletti etrafý. Bahçede hüznünü belli etmemeye çalýþan ölüm bu çýðlýkla irkilmiþti. Hýzla kulübeye girdi. Karþýsýna çýkan manzara bir aþkýn tüm inancýný ortaya koyan cinstendi. Yanlarýna eðildi. Kalbinin tam ortasýna kilitlenen hançer sessizliðini koruyor ama cansýz tüm bedenlerin ruhu her þeyi anlatýyordu. Ölüm kýzýn kulaðýna eðildi ve
“evet zamanýn geldi” diyerek fýsýldadý. Gözyaþlarýný silip yola koyuldu.siyah pelerini giyerek lanetli ormanda inleyen aþk çýðlýklarý içinde gözden kayboldu…