TAÞLAÞAROCK

Geçmiþten günümüze, yaþayalým diye bize anne gibi kucaðýný açan Dünya’mýza insanlýðý tehdit edecek bir meteor düþmemiþ. Ancak þu bir gerçek ki korumasýz yüreðimize her gün þeytan taþlarcasýna saldýrýda bulunuyoruz. Nasýl mý? Ruhumuzun gýdasý olan müziðin gün geçtikçe sertleþme derecesinin artmasýna göz yumarak. Þimdi oturup düþünmek lazým, acaba insanlýðý gökten gelen taþlar mý yok edecek, yoksa taþlaþan müziklerimiz mi? Hangisi daha derinden yaralar varlýðýmýzý sizce?
Ruhumuz doyurulmayý bekleyen bebek gibi kimi zaman bizden, adýna müzik dediðimiz gýdayý ona sunmamýzý bekliyor. Bizler de iyi insanlar olarak ruhumuz ne buyurursa ikiletmeksizin yerine getiriyoruz. Bu dünyadaki yolculuðumuz süresince birçok þeyin deðiþtiði gibi ruhumuzun istekleri de deðiþiyor doðal olarak. Belki de eline baston tutturulmuþ bir dedeye öykünürcesine yaþlanýyor ruhumuz ve maalesef kulaklarý da duymaz oluyor. Zira bizden kulaðýna ince ince þarkýlar, türküler fýsýldamamýzý dilemiyor, bilakis þarkýlar baðýrmamýzý diliyor elinden oyuncaðý alýnmýþ çocuða benzer þekilde köþeye çekilip aðladýðý zaman. Taþlaþýyor ruhumuz, taþlaþýyor yüreðimiz, taþlaþýyor þarkýlarýmýz… Peki neden bu duruma izin veriyoruz?
Taþlaþan müziðin dünyaya getirdiði son çocuðuna rock adýný koyduk 20.yy’ýn sonlarýnda. Bu çocuðun geliþiminde önemli rol oynayan hizmetkarlarý beyazlar ile siyahlar arasýndaki çatýþmalara yönelik isyanlarý ile tanýnýyor. Ýçimden yükselen “Biz kime isyan ediyoruz?” çýðlýklarý kulaklarýnýza kadar gelmiþtir tahminimce. Rockýn Klasik Müzik, Caz ve Blues gibi açýk bir sertleþim sürecinin sonunda doðduðunu söylersek müziðin hangi aþamalardan geçerek taþlaþtýðýný hiç keyfimizi bozmadan anlayabiliriz. Bu arada rocktan söz açýp da rockla meydana gelen insanlardaki tarz deðiþimini dile getirmezsek olmaz diye düþünüyorum. Rockýn en tepedeki iki türü olan Punk Rock ve Hard Rock’tan ilki ne kadar insanlarý renk cümbüþüne davet ediyorsa, ikinci de o derecede karanlýða gömüp siyahlar ülkesine giden taþýtýn biletini tutuþturuyor elimize. Bilet demiþken: Rock, günün birinde bir bilet alýp dünya turuna çýkmýþ ve rockýn yolu medeniyetlerin beþiði olan Anadolu’ya düþmüþ. Gezmiþ, dolaþmýþ Anadolu insanýný tanýyýp, kendini de ona tanýttýktan sonra eve dönmeye karar vermiþ. Ýnsanýmýz rocký bize yakýþýr þekilde aðýrlayýp yolcu ederken bir de ne görsün? Rock çocuklarýndan birini burada unutmuþ. Hayýrsever sanatçýlarýmýz tarafýndan bize özgü bir terbiye ile yetiþtirilen Küçük Rock ne kadar kendi benliðini yansýtsa da bizden biri olmuþ. Nihayetinde bu çocuða bir ad vermek gerekmiþ ve bunun için de ad verme töreni hazýrlanmýþ. Sanatçý büyüklerimizce düzenlenen bu törende çocuða hem kendi deðerlerini hem de bizim deðerlerimizi yansýtacak bir ad verilmiþ: Anadolu Rock.
Taþlaþan müziðin ülkemize böyle þirin bir þekilde girip masum masum nefes almaya devam ettiðini sanýyorsanýz yanýlýyorsunuz. Eserdeki sözlere çok da önem vermeyen, amacý yalnýzca baðýrarak yüreklere inmek olan rock þimdilerde duyamadýðýmýz birçok eserimizi bize tekrar sunuyor. Yüreklerimiz –biz hiç fark etmeden- hýzlý bir þekilde taþlaþmýþ ki 20 30 yýl öncesi duyduðumuzu günümüzde duyamaz olmuþuz. Birileri þu an sahnelerde “Ben de özledim ben de ” diye, “Masum deðiliz hiçbirimiz ” diye baðýrýyor iþiteniniz var mý? Bu arada affýnýza sýðýnarak, ýþýklar yerini karanlýða býraktýktan sonra sahnede yerini alan bir konuðuma býrakmak istiyorum sözü: Köyden yeni geldim Ýstanbul’a. Ýþ yok memlekette. Burada iþ var dedi bizim amca oðlu. Þarký türkü söylenen bir yere girdim temizlikçi olarak. Bazen kulak verirdim sahnedeki þarkýcýlara. Maþallah pek de güzel söylerlerdi, yürekleri sað olsun. Bizim çocuklarý da getirdim düzeni kurduktan sonra. Yardýmcý oldular bana. Çoluk çocuk o muhterem þarkýcýlarý dinleyerek büyüdü. Ben yaþlanýnca,bizim oralarda adettendir, mesleði bizim büyük oðlana býraktým. Þimdi o, alýn teriyle ekmeðini kazanýyor o mekanda. Ara sýra uðruyorum ne var ne yok diye yanýna. Zaman ne çabuk tesir etmiþ müziðe; baðýrýp çaðýrýyorlar hiçbir þey anlamýyorum, ben de çýkýp geliyorum bizim fakirhaneye. Yahu þunu da söylemeden geçmeyim: Yeni nesil bir garip söylüyor þarkýlarý; ama pek vefalýlar, hiç dokunmamýþlar bestelere… Bu ifadelerin yeterince deðiþimi açýkladýðýný düþünüyorum.
Uzmanlar, yeni doðan bebeklere klasik müzik dinletmemiz yönünde açýklamalarda bulunuyor. Neden böyle bir arzularý var? Konunun bilimsel yanýna karýþmak istemem; ancak ruhsal yönüne dair bir iki kelime söyleme hakkýný bana bahþedersiniz umarým. Özel yetenekleri tavan yapan, hayatýný bu müziðe adayan kiþilerce yaratýlan klasik müziðin, insaný bulutlarýn üzerine çýkarýp orada insanýn ruhunu dinlendirdiði aþikardýr. Bebeklere de böyle bir olanak sunarak onlarý huzur denizine çaðýrýp orada dinginliðe boðmaya izin verilmelidir. Çocuklardaki yaþýn rakamsal büyüklüðü arttýkça onlara, bulunduðu kültüre ait halk müzikleri dinlettirilmeli ve kalplerinin toz bulutu altýnda býrakýlan bir kaya parçasý haline gelmesine seyirci kalýnmamalýdýr. Belli bir yaþtan sonra gencimiz gayeli ve düzenli bir ruh geliþtirme evresi geçirdiði için vasatýn üstünde bir müzik zevkine sahip olmakla birlikte kaliteli seslere kulaðýný yaklaþtýracaktýr. En önemlisi de yüreði taþlaþmayacaktýr.
Sonuç olarak müzik zevkimizi ruhun dýþa vurumu olarak algýlarsak, insanlarýn ruh halini dinlediði müzikten çýkarabiliriz. Kendini dýþ dünyadan soyutlayýp kalbinin çevresini de taþlarla ören birisine “Neden rock dinliyorsun?” diye bir sualin yöneltilmesi pek de mantýklý olmaz diye düþünmekteyim. Þayet þu saatten sonra insanlarýn kulaklarýna zarar vermesine göz yummak istemiyorsak bir an evvel onlarýn kalplerine ördükleri duvarý aþmalýyýz, deyim yerindeyse kaleyi içten fethetmeliyiz. Yoksa huzur kaynaklarýnýn, pýnar misali insanlarla buluþmasýný yalnýzca sepya renk tonu ile hayalimizde canlandýrabiliriz. Yüreklerin dile gelip seslerin sessizleþtiði yaþam tarzýný bekleyene dek -bakalým- daha ne kadar meteor düþmeye devam edecek yüreklerimize.