Her dem hüzün çiçekleri açar senden kalan bahçede ve bir kelebek gelir konar,kanadýndan belli yeni yetme;alýr taþýr tüylerinde kokunu ayrýlýklarýn uðramadýðý,gam tutmamýþ pencere önlerine.Renkler sýðýnýr zamanla çaresizliðin siyah beyazlýðýna ve boyanýr þehir...Siyah bulutlarýn harmanýndan damlar beyaz yaðmurlar,bir tabut kalkar beyaz gelinliði üstünde,siyahlara bürünmüþ kalabalýðýn ellerinden ve bana o köpeðin siyah-beyaz gözlerinden bakmak kalýr dünyaya...Beyaz bir kaðýdýn üstüne siyah kalemle,sonu elvedayla biten kýsa mektuplarla o kadar çok istedim ki gelmeyi yanýna.Gözümü her kapattýðýmda siyah bir melek beni kucaklamaya,bense seni bir kez de olsa görmeye geliyordum;gözümü her açtýðýmdaysa beyaz önlüklü bir doktor dikiliyordu baþucumda.Bilirim burda gece olunca gökyüzünde olmaz karanlýklar,yýldýzlar yakar lambalarýný,ay ýþýtýr o beyaz ýþýðýyla bulunduðun yeri,banaysa kalýr beyaza küsen siyahlar...Siyah piyanonun beyaz tuþlarýndan çýkýyordu ezginin kýrýk dökük bestesi ve kulaklarýmdaydý hala gittiðin günün senfonisi...
Ne çok korkardýn yalnýzlýktan,etrafýndaki tanýmadýðýn insan kalabalýðýndan;suluyordum gözyaþlarýmla topraðýnda açan hüzün çiçeklerini,korkma bak geldim yine,bir tanýdýðýn var tanýmadýðýn insan kalabalýðýnýn içinde seni yalnýz býrakmayan,beyaz mermerden üzerine siyah rakamlar konmuþ mezar taþýna sarýlan.Kimse göremezken seni ben görüyordum;,her dem etrafýnda yeni yetme bir kelebek dolaþýrken mezar taþýnda yoktu adýn...