Bu gece misafiriyim yine yalnýzlýðýmýn,kapattým ýþýklarý sýmsýký sarýldýk birbirimize...Doya doya okþadým saçlarýný yaslamýþken baþýný göðsüme ve baþladým hayallerimi bir bir anlatmaya.Ben anlattýkça susuyordu o,duvarlarsa dinliyordu tüm dikkatiyle.Ýkiyi vuruyordu saat sýzdýðýnda omuzumda yalnýzlýðým.Usulca örttüm üstünü,ellerim kelepçeliydi ellerine.Birden hayallerimin en güzel yerine gelmiþtim;senin olduðun yere,kalbimin sesi inletmeye baþlamýþtý odayý...Ve bir ses,telefon sesi geceyi yýrtýp sokulmuþtu sýðýnaðýma,cevapsýz aramaydý üstelik gizliydi numara.Kim düþünürdü ki beni yalnýzlýðýmdan baþka,o da uyuyordu zaten koynumda...Mevsimler arasýnda geziniyordum,kýsaydý zaman yetiþemeyecek kadar hýzlýydý anlatýrken hayallerimi...Yarýmdý hep hayallerim ve uzaktan uçup gelen bir kuþ tamamlýyordu hikayelerimi,bense razýydým beklemeye yalnýzlýðýmla birlikte bir bedende.Yanýyordu geceler alev alev sessizliðin hakimiyet kurduðu bu karanlýk odada.Ve seni düþündüm;güvercinler uçtu penceremin önünden,yüreðim kanatlandý kondu beyaz bir buluta,üstelik gecenin bir yarýsýnda aldýrýþ etmeden yaðmura...Göz kýrptý yýldýzlar bir bir ve dilek tutmam ,yeni hayaller kurmam için yer deðiþtiriyorlardý usulca...Unutuyordum dýþ dünyayý günlerdir ayný odada sabahlarken yalnýzlýðýmla.Mutlu olmayý öðreniyordum hatrýma düþen,gönlümden düþmeyen günlerimle.Merhaba derken sabaha gamzelerime dolmuyordu yaþlar...Ýyileþiyordu kapanmaz dediðim yaralar ve artýk korkmuyordum karanlýklardan.Geri dönmüþtü gölgem,gözbebeklerim yýllar sonra parlýyordu ilk defa ve ben artýk düþünmüyordum gideni,gidip geri döneni,gittiði yerde beni bekleyeni,geceler sarmýþken hayaller doldurmuþken tenimi...Vefa adýnda bir duygu kalmamýþken,sevmelerin yalan olduðu bu þehirde yaþatamazdým artýk o yitip giden,insanlarýn özlemle aradýklarý duygularý ve iþte verdim kararýmý:artýk vazgeçtim kendimden,bu sabahtan sonra hiçbir farkým kalmadý duygusuz kimselerden...