Milyonlarca insan içinde sanki bir tek ben varým. Yalnýzým...Her þey beni bekliyor sanki. Ben çekmeliyim gürültülü kentin gürültüsünü. Ben þiir yazmalýyým gururlu kýz kulesine, onu övercesine...Her bir tepesine ayrý ayrý gitmeliyim Ýstabul’un. Bir dilenci olmalýyým cami önlerinde biraz þefkat biraz para dilenen. Sonra soðuk ve bir o kadarda karanlýk sokaklarda bir figüran olmalýyým umarsýz ve aþaðýlayan insanlarýn bakýþlarýna inat...

Büyük kent derler buraya küçük olan ne var ki zaten? Herkes büyük Beþiktaþ,Fenerbahçe,Galatasaray... Sokaktaki afiþler, bilboardlar sanki yürürken boðazýma dolanýyor. Tüketiciye hiçbir yorum býrakmayan egoist reklamlar yine kandýrmaca oyunu oynuyorlar.
Sokaklarda ilerlemek çok zor insanlar yýðýn halinde, herkes ya iþine ya da baþka bir yerlere gidiyor. Güneþ tüm insanlarýn üzerinde ama pek azý onu görüyor. Belli ki güneþ biraz dertli ama görevini hiç aksatmýyor. Doðmalýyým diyor ne olursa olsun. Doðmalýyým tüm gönüllere...
Gemiler yorgun itici yüzleriyle yine gülen insanlarý taþýyor. Boðaz geçiþ vermeye mahkum sevimsiz gemilere.
Martýlar aç insanlarýn gözlerine çekinerek bakýyor bir parça ekmek atan olur diye.

Kentten yine gürültüler yükselmeye baþladý. Ýþte gerçek hayat baþlýyor. Herkesin gözleri daha sabahtan yorgun.
Kiminin cenazeden farký yok, kimi yaþam dolu kendine sýnýr koymasa uçacak sanki. Belli ki hayatý hala tozpembe görüyor. Bilmiyor hayatýn ona oynayacaðý oyunlarý.
Sahilde dolaþan aþýklar vardý bir de. Baktým ve düþündüm hazin sonlarýný. Belki de kendimi düþünüyordum. Sahte aþklar yüzünden içimizdeki haykýrýþlarý yazdýk teröristlerden boþ kalan duvarlara : ‘Ne zaman biz aþýk olmayý öðrendik o zaman ayrýlýk sözcüðü sözlüklerde yerini aldý acýmasýzca.’

Yürüyorum yine büyük kentin küçük ve somurtkan sokaklarýnda ardýma hiç bakmadan.
Belki de geçmiþle hesaplaþmaktan veya hayallerimden korkuyordum çünkü ne zaman bütün cömertliðimle hayal kursam; ertesi günü kabusum olur.

Haftada bir baþlarý secdeye giden insanlarý görüyorum nasýlda gururlular, sanki hepsi cennetle müjdelenmiþ. Köþede sessizce bekliyor küçük cami, insanlara aç bir þekilde...Eski mihrap bir insaný özlüyor. Bir Kur’an var. Ýnsanlarýn ulaþamayacaðý bir yere koymuþlar. Belli ki aylardýr açýlmamýþ o da ayný dertte özlüyor bir þeyleri hem de çok özlüyor tahmin edemeyeceðin kadar çok...

Bu sefer bir dilencinin simasýnda arýyorum kendimi kimseye aldýrýþ etmeden.Bana azap veriyor bir dilenci kadar olamamak. Ýstemek...Her þeyi istediðimizde veren var, ama isteyen yok, dua yok kimsenin dilinde...Herkes sadece istiyor þükür yok kimsenin dilinde...
Eller þiirlerdeki gibi karýncalanmýyor artýk dua etmekten. Seccadeler tertemiz alýnlarý bekliyor bir gülün yaprak döken hasreti gibi.
Vuslat ayrýlýk kadar yakýn, bir o kadar da uzak.