Sessizliðimin tüm Kadrelerinde nefeslenirken hilkatimin muvacehesince bir insan olmam, onun için hayatý anlamam, ruhumla barýþýk olmam gerekmez mi diye sormadan edemiyorum.

Her þeyden habersizken…
Bir sahibe muhtaçlýyken…
Halimde umut için bakarken…

Zaman ve mekân sayesinde sabitlenerek resmedilen o aný hangi çocuðun güzel gözlerinde, halinde ki teslimiyette görmeyiz ki…

Geleceðin teminatlarý olarak taltif edilen bu þefkatin emanetçisi çocuklarýn hak ve hukuku adýna ne hezeyanlar beyan edilmiyor ki…

Oysaki tertemiz ve berrak hafýzalarýyla merakýn eþiðinde nefeslenirlerken muhakkak bir teslimiyet içindedirler…

Onlar için anne ve babalarý tüm varlýklarýný seferber ederler…
Kendi hürriyetlerini vakfederler, heveslerinden vazgeçerler…
Yeter ki çocuklarýmýz bir eminlik içinde büyüsünler diyerek…

Kolay mý anne ve baba olmak…
Onun deðerine müdrik bulunmak…

Bir zillet uðruna zevklere sarýlmak…
Ne olduðu belirsiz iliþkilerde bulunmak…
Adýna da bir hak diyerek nisalarý pazarlamak…

Bizim olan, milletin efradý bulunan insanlar…
Hak adýna nefes alan canlar çaresiz kalanlar…
Bizzat haklarý ellerinden sökülerek alýnan zavallýlar…

Biliyoruz ki bunlar bizim canlardý…
Sahipsiz býrakýlan masum kanlardý…
Teslim olmalarý bizlere olan inançlarýndandý…

Akýl… Nesil… Can… Mal… Din…
Gibi beþ temel hak ve özgürlüðü korumak zorunda bulunan nizam…

Nizamlara vaziyete eden bizim olan insan…
Mazlumu zalimin ellerine teslim eden bir vicdan…

Ben yine sakin köþemde nefes alýrken…
Tevdi edilen canýn nihayetini beklerken…
Niyazýmla ellerimi yaþlarla yüzüme sürerken nasibi beklerim….