Spor olsun diye arkadaþýmý dövdüm



     Çocukluðumdan beri boks ve uzak doðu dövüþ sporlarýna aklým takýlmýþtýr. Uzun zamandan beri aklýmdan çýkmýþ olan bu sözüm ona spor dalý, Kýbrýs’taki kýckbox turnuvalarýyla kafamda yeniden hortladý ve bana çocukken yaþadýðým bir anýmý hatýrlattý.
     7 veya 8 yaþlarýndaydým. Ailece Televizyonda boks maçýný izliyorduk. (tabii o zamanlar 7+ sýnýrý yok) Tam bu iki adamýn neden birbirlerinin aðzýný burnunu kýrdýðý ve hiç kimsenin bunlarý ayýrmak için çaba göstermediðini, üstüne üstlük, alkýþ tuttuklarýný düþünürken, babamýn “hadi Muhammed” diye baðýrmasýyla irkildim. Karþý tarafa sýký bir yumruk geçiren, kaþýný patlatan zenci bir adama tezahürat yaðdýrýp duruyordu. Þaþýrýp kalmýþtým. Babamýn birinin dayak yemesinden hiç bu kadar keyif aldýðýný görmemiþtim. Bu iðrenç kavga bitene kadar sabýrla bekleyip, aile içindeki özellikle babam ve abimin yorumlarýný dinledim. Kavga bitti yorumlar devam ediyordu. “ of be ne biçim solu var bu adamýn, ne geçirdi ama Muhammed âli’nin üstüne adam tanýmýyorum”. Kafam iyice karýþmýþtý. Yorumlar bittiðinde babama usulca sordum. “ baba bu adamlar neden birbirlerini dövdüler? En çok döven adamý neden herkes alkýþladý? Heyecanla, birazda beni geçiþtirerek cevap verdi. “kýzým bu spor, onlar spor olsun diye birbirlerine vuruyorlar…
     Aaa hadi bakalým çýk çýkabilirsen içinden 7 yaþýnda bir çocuk olarak bana daha önceleri sporun anlamýný farklý anlatmýþlardý.”bak kýzým spor çok güzel bir þey sende ileride jimnastik, bale, yüzme, gibi spor dallarý seçebilirsin, hem çok saðlýklý ve mutlu olursun bunlarý yaparken.” Kýsaca spor saðlýklý yaþamak adýna yapýlan bir aktiviteydi anladýðým kadarýyla…
     Ertesi gün okulda en iyi arkadaþýma (boks kelimesi aklýmda kalmadýðý için herhalde) “seninle spor yapalým mý?” diye sordum. O da bana “tamam” deyince kýzýn suratýnýn ortasýna bir tane patlattým. Bütün okul tepeme üþüþtü, kimse benden böyle bir davranýþ beklemiyordu herhalde. Öðretmenim bu duruma çok þaþýrmýþ bir tavýrla “kýzým senin gibi akýllý bir çocuk neden böyle bir þey yaptý? Söyle bakim bana” Yaptýðýmýn doðru bir davranýþ olduðunu düþünerek çok havalý bir þekilde “ spor olsun diye öðretmenim” dedim. Kadýn daha da þaþýrdý buna. Ayný gün babam okula çaðrýldý ve benim cevabým babama aktarýldý. Eve gidene kadar sessiz kalan babam hiç ummadýðým bir tepki gösterdi. “Evladým sen delimisin? Arkadaþýna niye vuruyorsun? Durup dururken” korkarak ama kendimi savunmayý da ihmal etmeden cevap verdim. “yaa baba ben ona sordum, spor yapalým mý seninle diye, o da bana tamam dedi. Bende sol yumruðumla bir tane geçirdim.” Bu cevabý babamýn beni anlayabileceðini düþünerek vermiþtim. Ama hiç de öyle olmadý. “Çocuðum sen kafayý üþüttün herhalde birine yumruk atmak hiç spor olabilir mi?
     Hadi buyurun, bu dünyada babana bile güvenme sözünün ilk tecrübesini henüz 7 sinde anladým.
     Þu yaþýma geldim iki insanýn birbirini ölümüne dövmesi, bir spor dalý olarak görülmesi beni hala þaþýrtýr.
      Ayný durumu þu anda 3 yaþýndaki oðlum yaþýyor. TV de kýckbox turnuvasý esnasýnda (tesadüfen kýsa süreli açtýk) birbirini öldüresiye döven adamlarý görünce “ anne bu adamlar niye kavga ediyorlar” diye aðlamaya baþladý. Tabii diyemedim ki “OÐLUM BU SPOR”…