Ne zaman bir Özdemir Asaf þiiri okusak ünlü düþünürlerin sözlerinin hepsini bir arada okumuþ gibi oluruz. Þiirin salt bir duygu iþi olmadýðýný düþüncemize takla attýran komplike hallerini Özdemir Asaf þiirinde bulabiliriz ancak."Kendi bahçesinde dal olamayanýn biri girmiþ bahçeme aðaçlýk taslýyor","Beni öyle bir yalana inandýr ki, ömrümce sürsün doðruluðu", "yalnýzlýk paylaþýlmaz paylaþýlýrsa yalnýzlýk olmaz"…Bütün bu mýsralarý okuduktan sonra oturup düþünmeyenimiz yoktur sanýrým. Ýþte bu yüzden Özdemir Asaf þiiri deprem gibidir. Bir anlýktýr. Olup biter ve etkisi sonra anlaþýlýr.Alýþýlmadýk bir söz oyunu gibidir.Düþünmeye zorlar.Örneðin;

“aþka gönül ile düþersen yanarsýn
zeka ile düþersen kavrulursun
akýl ile düþersen çýldýrýrsýn
duygu ile düþersen gülünç olursun
aþka düþmezsen kalabalýða karýþýrsýn, ezilirsin
sersem sersem bakýnýp durma bir yol seç"

Þiiri akýl ve gönül arasýndaki bir yerlerden fýþkýran aþk için yol gösterir."Yuvarlaðýn Köþeleri” isimli bu þiirde yuvarlaðýn köþelerini bulamayacaðýmýz gibi aþkýn da yolunu bulamayýz belki. Yine de Asaf sersem sersem bakýnma diyor...

Bir þiiri ne kurmaca hali þiir yapar, ne de uzunluðu. Ýkisi de maharet deðildir. Verilmek istenen içsel mesaj iki mýsrayla da yerine ulaþabilir. Kýsa þiir tasarýmýnýn en güzel yaný yoðunluðudur. Mýsra "birdenbiredir." Sallantýlý bir hali yoktur. Nettir. Ama keskin deðildir. Uzun þiirlerin birçoðunda bir yanýlgýya düþülebilir. Okuyucu açýsýndan anlatým þekliyle meþgul olma, þair açýsýndan da sanat kaygýsý taþýma… Ama kýsa yazanlarýn bu tip kaygýlarý yoktur. Þükran Kurdakul, Özdemir Asaf'ýn kýsa dörtlüklerini "...Kimi bir kitaptan, kimi yaþamdan kopardýðý izlenimlerden esinlenerek bilgece dörtlükler yazdý." þeklinde yorumlamaktadýr. Özdemir Asaf dilliyle sade olmanýn yanýnda sözcükleri genellikle ilk anlamlarýnda kullanarak yalýnlýðýyla da göze çarpar. Sözcük oyunu yapýp bu materyali süslemeden kullanmak ancak bir ustanýn iþidir. Þiirlerinden anlaþýldýðý gibi ne popüler olmak kaygýsý, ne de estetik düþünce kaygýsý taþýmýþtýr.

Doðan Hýzlan’ýn tespitine göre Asaf, sadece bir þiirin içindeki uyumla deðil þiirlerinin oluþturduðu küme içinde bir bütünsellik oluþturmaya çalýþmýþtýr. Bu bütünselliðin oluþmasýnda birçok þiirine konu olmuþ ikinci tekil kiþi olgusu büyük rol oynar. Kendinde yara açan toplumsal aksaklýklarý ironik bir dille iþleyen Asaf için “sen” kiþisi çok deðerlidir.

“kim o, deme boþuna
benim, ben.
öyle bir ben ki gelen kapýna
baþtan baþa sen.”

Onu mayasýndan bir hamur gibi görür ve kendinden ayýrmaz çoðu kez.

” senin içine girdiðim zaman
dýþýmda kalýyorsun
senin dýþýndan sana bakýnca
içime sýðmýyorsun.”

Ve bununla olaðan dýþý, uyak ötesi bir ritm kazandýrýr þiirine. Zaten ister romanda, ister þiirde olsun “sen” kiþisi hep gizemlidir. Yazar ya da þair kendisiyle arasýndaki mesafeyi açmak, geri çekilmek için “ben” yerine “sen” kiþisini kullanýr. Ayrýca “sen” kiþisinin gizemi okuyucunun “sen” kiþisini istediði gibi doldurabilmesidir. Ýçselleþtirebileceði gibi onu dýþlayýp “sen” kiþisinin içini karþý cepheyle de doldurabilir.

Evrende aþk ve þiir var oldukça “sen” kiþisi daima deðerini koruyacaktýr. Ýþte bu yüzden de Asaf’ýn þiiri tazeliðinden bir þey yitirmeyecektir…