Meftun olmuþ bir kalbin
Dirliði olur mu þakýyacak
Dinginliðin içinde aþk mý
Kalacak sinede yaþanacak

Ruhumun inhisarý artýk ne çare
Duymaz ki melalimi açayým yâre
Gönül pencerenden açýlýyor perde
Çýk ta gel artýk býrakma beni derde

Her gün ellerinle beslediðin o güle
Sesiyle avare olduðun öten bülbüle
Senden sudur edecek bir düþüncene
Hasretim gecelerinde yazdýðýn þiirlere

Artýk ne çýkar seni gözlerim görmese
Halinden sýzlayan hicran hiç dinmese
Ellerin tenimin özlemiyle çileler çekse
Sen asla dert etme kederlerin benimle

Zahir bilirim ki bir ölçüdür kanaat için
Hüccet için þekliyet aranýr bilmem niçin
Sen kendin için ihtiyaçlýysan eðer seçin
Hiç merak etmeyin olan haliniz tercihim

Hani hislerimi okþayan bir letafet var ya
Aþk sessizliðin dirliðinde sineye akar ya
Ruhum nefsime nizam etmeden aðlar ya
Ýþte bu kalbim her atýþýyla sevdalýsýný arar

Sen uzaklardan nazar ederken o hasretin
Ruhun müsaviliðinde ki müþterek ahengin
Cezbeden sensin hisleri fark ettiren nefesin
Sen bir özlenensin hasret için düþünülensin