Sonbahar serinliðinin Ýlkbahar güneþini susturup Yaza çaldýðý bir mevsimdeydik.
Turuncu çiçeklerle desenlenmiþ ipek eþarbý Gözlerimin üstünden sürükleyip Sýký sýký baðladýðýnda bilmiþtim… Ellerinden yüzüme yürüyen ve burnumun ucundan çoðalýp
Dudaklarýmda ölüme benzer titremelerle Hiçbir arayýþýn son bulmayacaðýný.

Ben ipeksi bir karanlýkta tenine ulaþabilmek ve yakalayabilmek aþkýyla birçok duvara çarpacaktým yüzümü… Duvarlar, yüzümden sevince kesmiþ sývalarýný sana dökmek istedikçe, sen iþ yerini terk etmiþ bir arsýzlýðý alýkoyup buzdan bir mala ile yok edecektin. Ben otoyol kayganlýðýnda akýp gidecektim gölgenden. ‘Dur’ levhalarý umursamayacaktý hiç birimizi.

Oysa…
Oysa tüm ýþýklar bende durmaný iþaret edecekti de Sen onlarý ihlal edip Birçok kazaya sebebiyet verecektin kendi þeritlerinde. Bu yüzden de her defasýnda bir dolanbaça düþecektin. Dip yerlerin karanlýklarýnda ýþýk sanarak ve yanýlarak Ayaðýna dolananlarla yolunu ararken, Ben her köþe baþýnda ve her sokak ortasýnda Gözlerime baðladýðýn ipek eþarbýn Turuncu çiçek kokularýndan Bir gülüþü yükleyerek ellerime, Gölgene uzanacaktým.
Yakalamaya az kalmýþken…
Her defasýnda acýmasýzlýða að yapmýþ Rüzgârýna býrakacaktým Ýpek eþarbýmý!

Sen orada olmayacaktýn!
Yüzünü yalayýp geçen hiçbir esintin olmayacak… Dudaklarýna dokunabilme ihtimali olan Hiçbir yalnýzlýk seni bulmayacaktý. Savrulmalardan sökülen dikiþlerimi aðlayýþlarým onaracaksa da Solmuþ turuncularýmý her sabah yeniden boyayacaktým,
Býkýp usanmadan yüzünü yenilediðim fýrçalarýmla. Tüm renklerim ýþýk-gölge
arayýþýndayken En güzel ýþýðý gözlerinde yakalayacaktým Ýpeðe örülmüþ bir karanlýðýn dokuma aralýklarýndan.
Ve kaþýný kaldýrmýþ bir ifadeyle gülüverecektin gözlerimde.


Ben o sýra yýrtýlmýþ acýlara yama yapýyor olacaktým Turuncu çiçeklerin acýyan dallarýna yeþil yapraklar boyayarak. maviden bir sonsuzluða uzanan dallara, Sabýrla örülmüþ yuvalar ve kuþlar çizecektim. Kanatlarýnda beklemeler ve yüreklerindeki çýrpýnmalarla Bir kediye av olmadan Büyüyüp uçabilmenin umuduna dair yumurtalara gebe…Kanamalý ikiz doðumlarým Gecenin öbür yüzüne akýtýrken sancýlarýný,
Kilo almýþ yalnýzlýklarýmýn hesabýný, Boynumda lülelenmiþ saçlarýma dokunarak,
Sýrtýmda kendini alýkoyan alacakaranlýða verecektim.

Abartýlmýþ bir yaný yoktu olmayýþýnýn. Kuþlarýn yuvalarýný daðýtýp Yeni iklimlere göç etmelerine benziyordun sadece. Giderken býraktýklarý yüzlerce uçuþa yataklýk etmiþ
Çer-çöp ve çalý-çýrpýdan kalan solmuþ bir yaþýný almýþlýktýn.

Turuncu çiçekli ipek eþarbýmýn Dokulu aralýklarýndan buna seyirci kalmanýn aðrýsý çoktu Ve dindiricisi yoktu.
Zaman rolünü geçiþtirmek üzere planlamýþtý kendini Ve zilini aðrýlarýn en þiddetli ritmine kurmuþtu. Üstelik altýn kaplamalý bir kordonla bileðine oturmuþtu. Kadran, yüzünde ýþýldarken zamaný senden çalýyordu.Rakamlarýn beþer dakikalýk aralarýnda nefes alýyordun.Akrep ýsrarla sende yürürken yelkovan bana koþuyordu.
Ancak zaman, Yolculuklarýn sana, duraklarýn bana çýkmasýna ilerliyordu.

Sonbahar serinliðinin Ýlkbahar güneþini susturup yaza çaldýðý, Turuncu çiçeklerle desenlenmiþ ipek eþarbý Gözlerimin üstünden sürükleyip sýký sýký baðladýðýnda…
Bilmiþtim hiçbir arayýþýn son bulmayacaðýný. Bilmiþtim sana yaklaþýp seni hiç bulamayacaðýmý da! ‘kör’ olanýn sen ‘ebe’ olanýn ben olduðu bu oyunda…

Biz… Körebe oynarken…