Kelimelerin karþýlýksýz sözcüklerle devindiði birer sözdizimidir gözlerin gece kuþatmalarýnda. Ay batýmlarýnda karanfil kokuluyken uykusuzluklarýn sabaha doðru zamanlarda nazýna kýzaran güneþ gelincik tarlalarýný derler ellerinde.
Ellerinde yýllanmýþ emeklerin izleri var sevgili. Avuçlarýnýn kaç yüz geceden topladýðý kaç yüz bin yýldýzýn yansýmasý yakar nasýrlarýný.
Tutsan þimdi ellerimi çakmak gözlerle çýra gülüþler sarsa yüzümü.
Parlasam yüzüne… Iþýsam…Sokak lambalarýný soldurup geceyi utandýrsam.
Islaklýðý ayyuka çýkmýþ bakýþlarým nicedir tutulmamýþtý böyle, ay tutulmalarýný kýskandýrmýþ, doðum zamanlarýný muþtularken sessiz bir gecede. Sen hiç çözemediðim bilmecede çözülürken zamana, zaman seni benden almayý bilemedi sevgili.
Tutsan þimdi ellerimi, ‘gitme kal’ sözcüklerine yýkýlmýþ melodileri kaldýrsan ayaða Ýnan… Ýnan ki yaramý besleyen kabuk, sargý bezlerine saklar da acýsýný kan yerine akýtýr inatla aþk sancýsýný.
Aþk ki; her yýl sayýsý artan mumlarýnda her biri birer kalp çarpýntýsýdýr. Yangýn yerine döner de dudaklarýnda üflemeler, Bakýrdan bronza çalar yüzünde alazlanmýþ mermer gölgeler.


Senden vazgeçmeyi bilmedim kendimden vazgeçmeyi bildiðim kadar. Bu yüzden ‘gece gözlerin’ yarýladý her gece yarýlarýmý. Saman alevleri söndükçe tutuþtu yeniden, tutkuya bezedi karartma gecelerimi, dantel dantel iþlendi sanrýlarýma tutukluluðum.
Oysa ki aðýr bir saflýktým ve ne çok bir sevgiydim þimdi tabaðýndaki pasta kadar.
Ýçi kargaþalarla doldurulmuþ bir yaþama üfle mumlarýný, gün be gün eksilmede alkýþlar, þarkýlarýn yerini almada aðýtlar.
Alkýþlarýný çoðaltýr þarkýlarýný söylerim daima ve býkmadan. Eksik etmem dudaðýmdan özlemli bir tebriði.

Nice… Nice yýllara sevgili.

Öfkenin ve kýrgýnlýklarýn arasýna iliþtirilmiþ mutlu anlarýn toplamýdýr yaþam. Ucuz deðil… Basit hiç deðil… Niteliðini kendi sýnýrlarýnda belirlerken sýnýrlarý aþan bir duyguda bulur kendini insan. Güzelleþtirir tüm çirkin gördüklerini gözüyle, eliyle en önemlisi insancýl niteliðini ortaya koyabilen yüreðiyle. Yürek deyip geçemez, duygunun ortasýnda duyumsadýklarý ile var olan kimse.
O ki var olma sebebimiz, o ki var etme nedenimiz.
Varsýllaþtýrmak insaný tanrýsal bir yetenektir sevgili! Tanrý vazgeçmedi sevmekten bizi ve istemedi bizden yenik düþmemizi. Ýþte bu yüzden bir dolu sebep sundu önümüze. Özel anlar verdi sevgimizin dönüþümlerini olgunlaþtýrmak için. Ve affetme ve anlama ve dinleme yetileri verirken bize ,hesaba katmadýklarý hep üzdü onu ki hala üzmekte.

Sevgi…
Sevmeyi tamamlayan sevilmektir sevgili! Bu yüzden ortalýkta dolaþan ne çok yarým insan var görüyor musun? Ne çok insanýn gözleri yerde biliyor musun? Yarýmlýk beraberinde öfkeyi getiriyor kuþkusuz. Ama belli ki yürekte yer etmiþ bir sevdanýn devamýna engel deðil… Belli ki her þeye… Her þeye raðmen sevebiliyor insan. Ve bunun ispatý büyüyerek büyüterek yaþamaktýr içimizden hiç sorgusuz geçip giden zamaný.
Sevgi; doðum günlerini unutmamak deðil,
Sevgi; onu her gün yeniden doðurabilme cesareti ve yeteneðidir…
Hiç hesapsýz… Pazarlýksýz… Her yeni gün doðurdum ben seni sevgili!

Seninle ayný havayý soluma þansým olsaydý, gözlerimin nasýl baktýðýný görseydin eðer tanrýnýn bir insana verebileceði en büyük yetiyle tamamlayacaktýn kendini. Var olmanýn o muhteþem duygusunu kaç kiþi yaþama þansýný elde etmiþtir ki?
Ama ben þakaklarýndan saçlarýna uzanabilecek beyaz bir mevsimde adýmlayamadým yüzündeki sokaklarý. Ne de bir temmuz sýcaðýnda ter tenine serinlik olup savrulamadým denizlerine. Körfezlerinde yosun kokusu olamadým örneðin. Ýlk ve sonbaharlarýn birbirine karýþtýðý, yeþil ya da sarý bir yaprak olma telaþýna girmeden, denizlerin nilmavi çýrpýnýþlarýný yere seren yedi renkte, dört mevsimde polenlerimin seni sardýðýný hisseder sesimi duyardýn mutlak sussaydý kuþlar.

Þimdi otuz dokuz parçaya bölüp kendimi söndürmeye nefesinin yetemeyeceði birer mum olmayý isterdim.

Durdurmak için yýllarý...
Salt sen ölme diye.




17.06.2006