Varlýk denizinde hasret küreklerine yüklenmiþ, lütuf kýyýsýna ulaþmaya çalýþýyorum.
Kimi zaman sakin sularda aheste yol alýyorum,
Kimi zaman azgýn dalgalara maðlup olmamak için direniyorum.
Her fýrtýnadan sonra güneþin durgun sularda yeniden ýþýldayacaðýný bilerek fýrtýnaya katlanýyorum; her durgun ve sakin günden sonra bir fýrtýnanýn kopacaðýný bilerek tedbirimi alýyorum.
Ben hür bir kuþum, kafes azýðýna ihtiyacým yok deyip Aþk’ý bu yoldaki tek azýðým sayýyorum.
Güneþ uykuya gidip geceyle beni baþ baþa býraktýðýnda sevgilimin yüzünün nuruyla yolumu buluyorum.
Kurumuþ dudaklarýmý gözlerimden sýkça döktüðüm gözyaþlarým nemlendiriyor.
Gördüðüm her kula “dostum” diye sesleniyorum. Herkesin zannýnda dost oluyorum ama kimse esrarýma talip olmuyor.
“Bu köhne sandalla bu engin denizde daha ne kadar yol alabilirsin, korkmuyor musun dað gibi dalgalar seni kapýp götürsün?” diye soranlara;
“Beni yükseklere uçuracak kanatlarým olduktan sonra dalgadan fýrtýnadan bana ne gam var?” diyorum.
“Hep ayrýlýklardasýn, yalnýzlýktasýn, istemez misin kýyýda sýcak bir evin, bir bekleyenin olsun?” diyenlere;
“Her ayrýlýðýn aslý buluþmadýr. Mekanýn ötesinde, biçimin içinde yalnýzca BÝR vardýr. Varsýn onu bulma umudum olmasýn, her arayýþ bulmaya bir adým yaklaþmak deðil midir?” diyorum.
Gün oluyor fýrtýna bulutlarý alemin üstüne karanlýk bir çarþaf gibi seriliyor. Alem evi karanlýksa Aþk o eve yüzlerce pencere açar diyerek aþka sýðýnýyorum.
Fýrtýna dinince güneþ olmayý, altýn ýþýklar halinde ummanlara ve çöllere saçýlmayý bekliyorum.
“Konuþacak bir dost istemez misin?” diyenlere;
“Biz sustuk, susmadaki sýrrý anlayýn artýk” diyorum.

Varlýk denizi kanlý bir deniz… Kan denizlerinin fýrtýnalarýndan geçmeden lütuf kýyýsýna ulaþmak mümkün deðil.

Ýþte kýyý göründü, þimdi bana kýyýdaki bahçenin ýþýklarýný, o bahçenin çiçeklerini görecek göz lazým.
Buradaki dükkaný kapatýp, orada dükkan açmak lazým.

Þ.P.