Gözler...
Sevgimizi,içimizde yaþadýðýmýz gel-gitleri,kýrýlmalarýmýzý,umutlarýmýzý,beðenmelerimizi,savunmasýzlýðýmýzý,cesaretimizi,öfkemizi,paylaþýmlarýmýzý anlatan hatta haykýran o bakýþlar,o gözler...
Benim gözlerim,senin gözlerin,onlarýn gözleri...
Kendimizi herkesten saklayabilmeyi becersek hatta kendimizi kendimizden saklayabilsek bile gözlerden saklayamayýþýmýzýn sebebi nedir?Nedir bu iliþki?Bizim gözlerimiz benliðimizi hiç hesapsýz sunuyor.Sunmak...
Bazen çoþkun bir nehir,bazen hýrçýn bir dalga,bazen suskun bir ýrmak,bazen yataðýný bulan mavilikler gibi ele veriyor bizi.Bunun için bizim isteklerimizin hiç bir anlamý yok.Anlamsýzlýðý seven o gözler bizi istediði gibi yansýtýyor.Yansýmalarýmýzý görmemiz mümkün olmadýðý gibi karþýmýzdaki kiþilerin yansýmalarýný da keþfedemiyoruz.Anlamsýzlýk yumaðý gibiyiz.
Uyan Ey Gözlerim!Benim isteklerimin farkýna varma zamanýný iyi seç ve kýrýlmalara,yýpranmalara karþý koru beni.En önemlisi de benim kendime yapamadýðýmý yap.Savun beni.Ýncitmelerine izin verme.
Ýçimin aydýnlanmasý...Aydýnlýk deðil midir her þeyi göz önüne seren.Aydýnlýða güvenerek sordum gözlerime:Ýçimdeki gizli köþeleri,saklý kalan kýyýlarý keþfetmeme yardýmcý olur mu diye?Anladým ki cevapsýz sorular sordum,soruyorum,soracaðým.Ya yaþanarak ya da ölerek bulacaðým bu cevaplarý.
Kolayý vermek gözlerime göre deðilmiþ bunu anladým.Hayat sanki zor deðilmiþ gibi bir kat daha zorlaþtýrýyor benim gözlerim.Ýstiyor ki yaþamda iyice yoðrulayým,hamurumda en ufak bir un tanesi bile kalmasýn,her þey iyice karýþsýn,kaynaþsýn ki leziz,özel yeni tatlar oluþturayým."Ben malzeme oldum,hayatta yoðurucu"...Ben yenilikler kattýkça o yoðuruyor,iyice öðütüyor.öðüttükçe büyüyorum,büyüdükçe lezzetleniyorum,lezzetlendikçe son buluyorum.Soruyorum kendime lezzetlendim mi diye?Yaþadýðýma göre hala yoðruluyorum,yoðrulduðuma göre hala sona ulaþmamýþýmdýr.Sona ulaþmak ürkütse de beni biliyorum ki benim lezzetimde ,benim kmývamýmda bir baþkasý daha yok.Böylelikle özel olduðumun farkýna varýyorum.Gözlerim bana farklýlýðýmý farkettiriyor.Sýrlarýmla beraber farklýlýklarýmý da açýða vuruyorum.Bunu istemekle istememek arasýnda gel-gitler yaþýyorum.Böyle zýtlýklar hep var mýdýr?Yine yaþamýn zýtlýklarýyla doluyoruz.Zýtlýklar çeþitlendiriyor beni,güçlendiriyor,tutunmamý saðlýyor.
Gözler,zýtlýklar,farklýlýklar...Yaþama onun süzgeçinden bakmak...Yaþamak bu mudur?Onsuz yolumuzu bulamaz mýyýz?Yaþayabilmemiz için hep bir çift göze ihtiyaç duyacak mýyýz?Böyle bir ihtiyaç duygusuyla çýrpýnacak mýyýz?
Görmek sadece somut bir olay olmaktan çýkýp soyutlaþmýþtýr.Soyutluk...Bütünlüklerden soyutlanmak..Soyutlaþmak sonsuzlaþtýrýr mý?Bu çeliþkileri çözümlemek benim mi görevim yoksa gözlerin mi?Biliyorum ki o kolayý sevmiyor ve yine biliyorum ki bunu çözmek bana kalýyor.Sorunlarý o belirliyor çözmekte bana ait oluyor.Belki de kendimle yüzleþmemi istiyor olamaz mý?Belki de bu þekilde hayatýmý kolaylaþtýrmak istiyordur.
Hayatý onun süzgecinden geçirince onun bizim için yapmak istediklerini göremiyor olabiliriz.Hem onunla hem de onsuz bir yaþam.Bu kabul görülür mü bilmiyorum ama bildiðim tek þey gözlerimin benimle bir bütün ve ayný hissiyata sahip olduðudurr.Biz bir bütünüz.Bütünlükler yaþamýmýzýn bundan sonra ki evrelerini kolaylaþtýracak.Kolaylýklar bizi bekliyor...Geleceðe umutla BAKIYORYZ...Beraberce...Birlikte...