Benim yerime aþýk olabilir misin acaba? Son kez tüm cesaretimi toplayýp aþýk olduðumda, öylesine kýrýldý ki kalbim, bir kristal inceliðindeyim. Suskunluðunla paramparça ederken beni, üzerime incecik yaðan sisin ayýrdýnda mýydýn sevgili? Elimde kalan üç beþ bozukluktu son umutlarým. Biriktirmiþtim bitik sevdalarýn batýk hazinelerinden týrnaklarýmla kazýya kazýya. Suskunluðun görünmez kýldý bozukluk düþlerimi. Aþýk olmak için yatýrým yapacak hiçbir þey kalmadý elimde avucumda. Yerime sevebilir misin?

Benim yerime onarabilir misin paramparça olmuþ inançlarýmý? Orasýndan burasýndan sökülmüþ bildiklerim. Yýrtýk pýrtýk bir kumaþ parçasý gibi elimde. Neresinden tutsam, neresine ne diksem bir þeye benzeyecek gibi deðil. Ama bir zamanlar aþktý bu elimdeki. Hani sen özenle bir araya getirmiþtin satenleri, ipekleri. Ki onlar aslýnda; güvendi, gelecekti. Hangi iplik tutturabilir ki bu narin güzelliði, erimiþ, eprimiþ, yýpranmýþ bir gecede. Oysa elin deðince parlaklaþýr sanmýþtým bu anlamsýz kumaþ parçasý. Ýnanç dediðin þey öyle ince ki, ipek ibriþimler tutturamýyor bir kez yýrtýldý mý. Ýnançlarým kaybolunca ortadan, kaçtý aþk. Yakalayabilir misin acaba benim yerime? Saklambaç oynuyor tüm duygular ortalýk yerde. Benim yerime olur musun ebe? Sobelemek için kalmadý takatim inancýmý yitirince…

Tedavülden kalktý dediler aþk bu sabah. Yerine ne geldi acaba diye döndüm dolandým sokaklarda yarý ayyaþ. Ceplerimde senden kalan aþk kýrýntýlarýný kime vermeliyim ki acaba? Eski aþklarý verdiðinde tüm cömertliðinle, yeni aþklar için bir kredi açýlýyor mu duygu aleminde? Denklik sorun olur dedi biri aþkýn tedavülden kalkmasýndan hoþnut. Hangi aþk hangi aþký ikame edebilmiþ ki, alsýnlar elinizdekini geriye? Ellerim ceplerimde, baþým önünde, dönüp sýrtýmý geçmiþe adýmladým güne. Benim yerime bir deðer biçebilir misin cebimdekilere? Deðerlere dair tüm bildiklerimi alýp götürdün de sen giderken…

Evlat edinmek yasakmýþ artýk vedalarý. Benim yerime gizler misin satýr aralarýna onlarý. Artýk tek yazabildiðim baþý sonu olmayan kelime yýðýnlarý. Kaybettim düzenli satýrlarý. Kucak açtýðým vedamla anlamlanmýþtý aþk. Ah neden görmez ki insanlar, vedalarýn da aþkýn parçasý olduðunu. En anaç, en doðurgan yanýmla, göðüslerimin en ak zamanýnda beslediðim sütümle sahiplendim ben tüm vedalarý. Evladýndan koparýlýrsa, kopar ananýn yaþamla baðý. Ne anlamsýz bir yasak bu! Son vedam sende kaldý tüm gerçekliðiyle. Benim yerime özenle korur musun yavrumu?


Sürgün edilmiþ aþk suskunluðunda. Alýþkýn olmayan parmaklarýn arasýnda tütün kokusu sanki þimdi sevda. Yakýþmadý, yakýþmayacak o duman dudaklarýma. Sýlada çaresiz, sýlada sessiz, sýlada göçebe bir yaþam göçeriyim. Suskunluðunun köþesini delip azýcýk, sürgün umutlara yol açar mýsýn benim yerime? Mecalim yok bilinenleri alt üst etmeye. Mücadele edebilir misin yerime?

Günah çýkarmak için yanaþtým bir liman kentinin mavi masumiyetine. Dilimden düþenlerle kirlenecek deniz diye korktum. Yüreðimin sesi saðýr edecek saf aþýklarý diye ürktüm. Bu günahlarýn asýl sahibinin sen, bu haykýrýþlarýmýn asýl nedeninin suskunluðun olduðu gelince aklýma, bir soru iþareti yýrtýldý damaðýmda. Benim yerime çýkarýr mýsýn günahlarýmý? Sahiplenir misin sýrtýmdaki kamburunu? Sen kuþ tüyü huzur yataðýnda uyurken benden bihaber, günahlarýmdan bana bir þey kalmadý da…

Yasakmýþ artýk fal bakmak papatyalarla. Olsun, zaten sen hiç papatya almadýn ki bana. Bu gün ilk gördüðün çiçekçiden kapýp bir demet, fal bakar mýsýn benim yerime aþkýmýza? Bir kez, ilk kez ve hatta son kez koparýr mýsýn sarý göbekli ay yüzlü papatyalarý? Biliyorum tek sayý deðil yapraklarý. Suskunluðunun sayýsý ele veriyor papatyanýn cevabýný. Yine de; benim yerime okþar mýsýn son kopardýðýný…