Ýki gün öce, babamý uðurladýk Ýstanbul'a. Erkek kardeþimin koluna girip bahçe kapýsýna doðru giderken, dönüþünü özlemeye baþlamýþtým bile. Yorgun bedeninin kendisine artýk fazla gelen aðýrlýðýný, koluna girerek hafifletmeye çalýþtýk.

Arabaya bindiðinde, hüzün karýþýk bir gülümseme vardý yüzünde. Vedalaþmak bile istemedi, elini öpmemi istemiyormuþçasýna, belli etmeden kaçýrdý ellerini sanki. Ben de illâ ki öpmek istemedim. Sanki öpersem, babam daha çok uzaklaþacaktý benden.

Arabanýn camýndan, ýþýltýsý azalan gözleriyle baktý bana. Belli belirsiz kaldýrdý elini , " alasmarladýk" dercesine. Kar tanelerinin beyaz elbise giydirmeye çalýþtýðý araba, alýp götürdü babamý. Babamýn dönüþünü hayal ederek bahçe kapýsýndan içeri girdim. Ýþte, babamýn ayak izleriydi þunlar. Ve her biri bahçeden çýkýþ yönündeydi. Oysa ben, babamýn eve doðru yönelmiþ ayak izlerini görmek istiyordum.

Ertesi gün, hafif yaðan kar nedeniyle babamýn ayak izleri belirsizleþmeye baþladý. Akþama doðru ise, kar tamamen örtmüþtü babamýn ayak izlerini. Ýzler kaybolmuþtu.

Ýþte ölüm; karda, ayak izlerimizin kaybolmasý gibiydi.

Kâmuran ESEN