Sabahlarý içinde bi acýyla uyanmak çok kötü biliyor musun? Hýçkýra hýçkýra bi aðlama isteðiyle, sonsuz bir kederle uyanmak. Terk edilmiþ olmanýn verdiði sonsuz bir acý..! Beynimde ve hala kalbimde! Ne kötü!
Oysa sen gideli çok olmuþ. Hükmetmeden kalemime yazdýklarým, aðlaya aðlaya yazdýklarým sapsarý.. Ve fotoðraflar kararmýþ, iyi anýlar unutulmuþ.. Þimdiyse içimde biriken durdurulamayan bir çýðlýk… Aklýmýn bana emrettiði, hatýrlattýðý bir his var kalbimde:
“Þu siyah beyaz dünyada, bir sen olmasaydýn keþke… Hayatý baþka türlü görüp, baþka türlü koklasaydým ben. O zaman ne kadar özgür olurdum. Kararlý ve dimdik!! Bir keskin çýðlýðým olmazdý… Bir acý kalemim mesela… Ya da seçimlerim daha özgür olurdu. Mutsuzluðumu garantilemezdim öyle þimdiki gibi…”


Yýlar önceki acýlarý tekrar yaþýyorum þimdi. Acý çekmek bir ihtiyaçmýþ gibi…
Soðuk ve terli bir bulantý görür gibi hayalinde.. Biliyorum bunu da ben istedim. Diðerler gibi…
Þimdi çekip gitsem bir yerlere… Acýnýn olmadýðý bir yere… Bir þey beklerken kendim vermesem aynýsýný…

Biliyor musun en kolay acý baþkalarýnýn çektiði acýymýþ!!! Destek olamazmýþsýn istediðin zaman. Acýyý çektirmeden müdahale etmeliymiþ. Ýþte o yüzden yalnýzca kendimi suçlayabiliyorum!!! Dünyanýn en kolay suçlanacak insaný. Ben

Ýçimde korkunç bir acýyla uyanmamýþtým uzun zamandýr… Bugün aðrýlarým çok fazla.. Yine bir kanama var sanýrým. En hafif þekilde geçirmeye çalýþýyorum.
Tekrar saplamak istiyorum unutma okunu kalbime.. Yeniden kendimi aþmak istiyorum en derin sýzýyý göstermeden, kimseye anlatmadan ya da sadece o an için beni dinleyecek ve sonra unutacak birine baðýra baðýra aðlayarak anlatmak istiyorum:
“Korkmuyorum!!!” demek istiyorum mesela. Ýþte ne kadar gerçekse.
“Hala tamamlayamadýðým; ama hiç deðilse önemsediðim bir olay için anlatacaklarýmdan korkmuyorum!!!
Bugün bileklerim kan içinde kalana kadar sana yazacaðým. Konuþmaktan yorulana kadar anlatacaðým… Ýþlediðim en büyük günahtan kurtulmak için daha ne yapabilirim??? (Aklýmýn almadýðý bir denge oyunundan kurtulmak için…) Bir paçavra gibi önüne atmalýyým þu yazdýklarýmý… Kahrolmasý için… Bir hiç uðruna harcadýðý yýllarým için binlerce kez beddua etmeliyim O’na. Yapamadýðým seçimlerim için kocaman bir tokat savurmalýyým sebebini söylemeden…
Bir uyurgezer din adamý tutmalýyým günahlarýmý temizleyecek. Ve bir mum yakmalýyým iyi dileklerim için.
Neden gelmiþim bu dünyaya söyle? Atýlmýþ mýyým binlerce fahiþenin çýplak kollarýna? Uçsuz bucaksýz bir kör vadide kapatmýþ mýyým bütün kapýlarýmý?
Neymiþ ki amacým dünyaya gelmekte? Kardeþkaný içmek miymiþ bedeli? Bu kadar acý olur muymuþ ki þu evrende? Hiç mi mutlu insan yokmuþ, hiç mi özgürlük bulunmaz kapý komþunuzda?
(Ýþte böyle acý çekip karalamakmýþ istediðimi..)

Sakýn bunlarý kimseye yapma bir daha olur mu? Kimseye deðersiz önemsiz hissettirme kendisini. Dünyanýn en acý verici hissi bu: Bi sabah uyandýðýnda diðer insanlara görünmeyeceksin… En kaba en vahþi canavarýn seni kollarýndan tutup savuracak…
Þimdi aðrýlarým geçti biraz… Týkandý önümdeki sonsuz çýðlýk… Biraz daha özgür, biraz daha umutluyum artýk… Gireceðim kumsallarý biliyorum, yüzmeyeceðim denizleri de…
Bütün atasözlerini uygulamýþým hayatýmda.. Yediðim kazýklar bitmiþ gibi görünüyor .
Ben artýk herhangi biri olmak istiyorum.. Sorgusuz sualsiz…