Düþünüyorum da çocukluðumuz ne de güzel geçti.
Bu günkü çocuklarla kýyaslayýnca.

Belki o zamanlar bunun farkýn da bile deðildik.
Sadece o günün getirdiði çocukluklarýmýzý yapýp yaþýyorduk.

Belki bu günün çocuklarý da yarýnlar gelindiðin de bu günler için bunu düþünecekler.
Ama ben þimdi onlara bakýnca evlere kapanmýþ, okul stresleri ve telaþeleri.
Sokaða adým atmadan evden okula, okuldan eve servisle gidip gelmeler.
Trafikte kaybedilen zaman.
Bilgisayar baþýnda teknolojinin günümüze kazandýrdýðý tüm yenilikler elleri altýnda.
Evden çýkmaya, arkadaþlarýyla karþýlýklý göz temasý kurmadan sanal ortamlar da oynanan oyunlar ve yapýlan sohbetler.
Kýsaltýlarak yazmaya alýþmaktan dolayý hava da uçuþan garip kelimeler, yabancý terimler, incelikten yoksun argo ve aðdalý sözler.

Bunlara benzer daha niceleri günümüzün birçok çocuðun da var yazýk ki.
Yazýk ki diyorum çünkü artýk parklar boþ, hýzla betonlaþan bu zaman da, bulunabilirse artýk boþ alanlar da bomboþ.
Eskiden bu kadar araba yoktu.
Sokakta ki çocuklar organ mafyasý ya da baþka emeller için kaçýrýlacak ya da kötü alýþkanlýklar edinecekler diye bir korku da yoktu.
Annelerimiz kötü olabilecek olasýlýklardan haberdar eder, bizleri bilgilendirir ama yine de sokakta oynamamýza engel olmaz , günümüz deki kadar endiþe duymazlardý.
Pencereden seslendiklerinde bizler ya evimizin önündeki bahçede ya da parkta olurduk.

Günümüz de kaç çocuk mevsimlerin de incir aðacýna çýkýp incir toplamýþ.
Toplayamayanlara yukardan atmýþtýr ki onlar da yesinler diye.
Ya da o güzelim can eriklerin olgunlaþmasýný bile beklemeye sabredemez toplarken.
Ya da zamaný gelince etrafa yaydýðý o mis gibi ýhlamur kokusunu içlerine çektiler mi ?
Annelerimiz ellerimize birer poþet verip,

'' hadi madem çýkmaya o kadar hevesliniz, bari düþmeden biraz kýþlýk ýhlamurunuzu da toplayýn... '' derlerdi.

Bir bakýlmýþ ýhlamur aðacýnda çocuklar güle oynaya, eve bir katkýmýz da olacak diye ýhlamur toplamakta.
Annelerimiz ,

'' hadi yemeðeeee... '' diye seslendiklerinde.
Oyundan helak olmuþ ama kopamaz bir halde ,

'' anne tamam birazcýk daha, þimdi geliyoruz ... '' diye az mý demiþizdir.

Diðer yanda havaya atýlan, tutulan ya da kaçýlan toplarla istop, yakan top, yeditaþ üstüste.
Ya da ip atlayan, lastik oynayan kýzlar, sýra sende bende kavgasýnda seksek.
Abilerimizin oynadýklarý içleri gökkuþaðý gibi rengarenk misketler.

Bir yanda da yeni alýnmýþ dört tekerlek bisiklet binmeye çalýþanlar ve iki tekerleði artýk yalamýþ yutmuþ ve havasýný basan çocuklar.
Ýncir yapraklarýn dan çerçöp tutturmasýyla yapýlmýþ evcilik oyuncaklarý.
Mahalleler arasý yapýlan maçlar.
Onlara tezahurat yapan arkadaþlar, abiler, ablalar, kardeþler.
Bir yanda da onlara gülümseyerek bakan büyükler.
Leblebi tozu, içilen turþu sularý , minik lokumlarýn tadý unutulur mu.

Hele rüzgara karþý birbirlerini geçmeye çalýþarak, gökyüzünde renk renk, boy boy endamlarýný gösteren ve yapýlmasý için onca zahmet verilen uçurtmalar...
Martýlarla, hatta nerdeyse uçaklara merhaba diyecek kadar, biraz rüzgar biraz da sahibinin maharetiyle yükselebilen o güzelim uçurtmalar þimdi neredeler ?
Senede bir yapýlan uçurtma þenliði de olmasa o da unutulup gidecek nerdeyse.

Ben ve benim gibi bunlarý , ya da daha nicelerini yaþayanlarýn bu güzellikleri unutmasý mümkünmü.
Bunlarý yaþadýðým için bir þehir çocuðu olarak kendimi hem þanslý, hem de mutlu hissediyorum.

Ýnþanlah þimdi ki çocuklar da bunlarý hiç deðilse, halen olabilecek olanlarýn ucundan yakalayýp.
Bu tadý yaþamalarýný ve kendilerinden sonra ki nesillere anlatabilecekleri anýlarýnýn olmasýný.
Yeþilliklerle, çiçeklerle, bol kahkaha ile dolu nice güzellikleri yaþamalarýný dilerim.

Þu günler de; her geçen dünü özlerken.
Bugünümüzü yaþarken, yarýnlarýmýzda da düne ve bugüne ait hatýrlanacak güzellikler olmasý dilegiyle.