Yanýmdasýn, ellerinin yüzüme yaklaþtýrdýðý rüzgarý alýyorum hayatýma. Susmalarýmý en mahrem gecelere saklýyor ve kýsýk sesimle her karanlýkta ayný cümleleri fýsýldýyorum kulaðýna “bir gün bana dokunduðunda yanacak ellerin, gözlerin benim olacak”…
Sýradan anýlarýn, sýradan kahramanýyým ben. Nefesin kadar yakýn bir aþka sahip. Senin hiç bilemeyeceðin gölgelere düþmüþ içimdeki çocuk. Aðlamak acizlik karþýnda, yalvarmak yasak ama bilsen, ama bilsen gözlerime deðdiðinde kopan fýrtýnanýn beni alýp götüren yanýnýn sen olduðunu, bilsen aþk bu kadar acýtýr mýydý?
hayatýmý.
Dokunamamak, gözlerini alan bir müchever gibi karþýdan izlemek seni. Konuþurken dudak kývrýmlarýnda kaybolan cümleleri harf harf almak düþlerime seni sevmek, seni senden habersiz yalýn, saf sevmek…
Adýnýn anlamýna yüklediðim bir hayat var artýk bilmediðin düþlerinde. Sabah olduðunda o düþünde hatýrlayamadýðýn yüz ne çok benziyor bana deðil mi?
Geceler boyu sýrf senin düþlerine girebilmek için tutuðum bu nöbetler. Sana beni anla diyorum bazen, beni anla sev beni, aþk adýmýza ne çok yakýþýyor gör, anla beni hayatýna al. Gecelerine nefesinde uyuyayým nöbetlerim ellerimin saçlarýnda dolaþmasýyla bitsin güneþler doðsun, beni anla.
En zor yanýndayým hayatýn. Yanýndayým hayatýnda gülüþlerine ortak bakýþlarým, yüreðine yakýn, yaralanan aþka uzak…
Sevmek seni kaybolmak. Yakomozlara taþ attýðýmýz denizde halka halka daðýlmamýz. Ayný noktadan doðan, ayrý ýþýklarda son bulan ve ayýþýðýnýn oynaþtýðý bir senfoni. Hiçbirþeyim yok senden baþka, gülüþündeyim.
Yanýndayým, sensizim, birlikte hayata dokunan cümlelerde senle birlikte, senden ayrýyým.
Notalarýna yaklaþ aþkýn, cümle aralarýna, gözlerimdeki sana bak ne diyor “bir gün bana dokunduðunda yanacak ellerin, gözlerin benim olacak”.