Bizler karamsar dünyanýn kötü çocuklarýyýz

Tam ellerimiz kalem tutmaya baþlamýþtý ki; enflasyonu öðrettiler matematik derslerinde; çarptýk, böldük, topladýk ve çýkardýk.
Beden eðitimi derslerinde saðýmýzý solumuzu öðrendik sonralarý saðcýlýk solculuk oynamaya baþladýk ve kavgalarýmýz baþladý.
Müzik derslerinde “bak postacýyý geliyor” la flüt çalmayý öðrendik. Hep hayallerimiz de bisiklet üzerinde bir postacý gülümseyen gözlerle mektup getiriyordu fakat öyle olmadý; postacýyý hiç gülen gözlerle görmedik; kredi kartý borçlarý, haciz ve taksit bildirimleri, faturalarla kapýmýzý çaldýlar.
Hayat bilgisi derslerinde bize akarsularýmýzý, göllerimizi haritalarda gösterdiler övdüler, yarým ada olduðumuzdan söz ettiler meðerse dünya da çok önemli bir yerdeymiþiz. Küçük yüreklerimizle çok gururlandýk; þimdi susuz bir yaz geçirdik, akarsularýn ve göllerin isimlerini unuttuk sadece aklýmýzda kalan barajlar ve su seviyeleri…
Hiç anlamasak ta Milli Güvenlik dersleri verdiler. Hep uzun uzun cümlelerle bir þeyler tarif ediliyordu. Biz ise öðretmenlerimize bakýp dinliyorduk en çok laiklik terimi duyuyorduk. Anayasamýzda laiklik 85 sene önce konuldu biz ise 15 sene önce tanýmýný öðrendik; oysa laikliðin ne olduðunu çözemeyen aydýnlarla beraberiz.
Biz Türkiye’nin kötü çocuklarýyýz. Ne tam esmer olabildik nede tam sarýþýn olabildik. Hep bir yerler de sýkýþtýrýldýk. Bizi astýlar; þimdi olmayan bir madde yüzünden, bizi vurdular hem de çok; yüksek sesli konuþtuk diye, arabalarýmýza bomba koydular; faili meçhul olsun diye, bizi çürüttüler zindan köþelerinde; belki bir hastalýktan ölür diye, þimdi birkaç kiþi býraktýlar; onlarda bir gün kalpten gider diye. Oysa hepimiz tamda bronzlaþmaya baþlamýþtýk…