ZAMAN GEÇMEZ,GEÇÝP GÝDEN BÝZÝZ*

“Genelde üvey evlat gibi davranýlýr geceye,günün yanýnda. Çoðuna göre gece kötülükleri barýndýrýr içinde. Sabah ola hayrola. Halbuki insan yaþamýnýn tüm yükünü gece çeker. Güne hazýrlamak kolay mý insaný ?” dedi Defne.

Yaðmur kentin sokaklarýna düþtü düþeli yapýþkan bir huzursuzluk var içimde . Yüksek bir yerden izliyorum kenti. Gece ! Al iþte sana gece. Önceleri midemde saklý duran aðrý artýk tüm bedenimi sardý. Onun için tüm hayatýmý deðiþtirebileceðimi düþünüyordum düne kadar. Þimdiyse kopuk küfürler savuruyorum içimden. Yaþam öðretiyor. Brubeck ‘in ‘Blue Rondo Alla Turk’ u dolaþýyor kulaklarýmda.

“ It’s a matter of perception honey” dedi. Sonra durdu,iki elini alnýndan ensesine doðru,saçlarýnýn arasýndan kaydýrdý. Tanrým bu kadýn bunu bana niye yapýyor? Gözlerini pencereden aldý gözlerime kondurdu. Kaçýrdým gözlerimi , kaçýrmasam boðulacaðým maviliðinde. “ Geceleri daha iyi algýlýyorum kendimi “ dedi ve sustu. Sað elimi avucunun içine aldý. Yanýyorum sandým. Gözlerim kayboldu gözlerinde.

Brubeck çoktan bitmiþ. Defne’yi yaþýyorum þimdi deli gibi. Þiddetli bir krampla kendime geliyorum. Yine o kahrolasý sancý. Dost olduðumuzu sanmýþtým oysa bir ara. Küçük küçük karýncalar dolaþýyor beynimin içinde. Kadehi kavrýyorum , gücüm yok. Baþýmý hafifçe masaya dayýyorum.

Gece . Defne’nin gecesi kente tümden hakim oldu. Luna Rossa çalýyor. Tanrým neden herþey beni ona götürmek zorunda. Lacivert bir sokaðýna bakýyorum kentin. Islak her yer. Orospular,pezevenkleri ve salya sümük müþterileri son pazarlýklarý baðlýyorlar. Beyaz bir sis çöküyor sokaðýn ortasýna , yeni süprizleri ortaya çýkarmaya hazýrlanýr gibi. Tarih öncesi bir canavar gibi geceyi sýyýrýyor çöp kamyonu , ardýnda yaðlý egzos dumanýný býrakarak. Laciverti herþeye raðmen saklý tutuyor sokak. Uzaktan bir fener alayý geçiyor. Bayram mý bugün? Zorluyorum bedenimin tüm kaslarýný. Boþaltýyorum þiþeyi bardaða.

Lacivert sokaktayým þimdi. Sokak mý geceye esir , gece mi sokaða belli deðil. Beyaz duman, ayak bileklerimin hizasýnda, bastýðým yeri göremiyorum. Ürperiyorum tepeden týrnaða. Neonlara takýlýyor gözüm. Derinlerden bir kadýn sesi geliyor. Fado söylüyor. Neonlar söylüyor. Sese yöneliyorum önümü görmeden. Buz tutmuþ parmaklarým, bir kapýnýn kolunu kavrýyor. Ýçeri dalýyorum, ateþ sarýyor bedenimi. Bunlar düþ gücümden kopup gelenler mi , yoksa gerçeðin ta kendisi mi? Ama bunu fazlaca önemsemiyorum. Binlerce oluþu taþýyor gece. Ben sadece kendi payýma düþeni yaþýyorum þimdi. Avcýsýyla karþýlaþmýþ bir av gibi,benliðime çekiyorum bedenimi. Kendimi bir masaya atýyorum. Fado söylüyor kadýn. Güzel mi çirkin mi belli deðil. Simsiyah gözleri uzaklara takýlý, sadece söylüyor. Ýçmek istiyorum , payýma düþeni reddetmek gibi bir düþüncem yok.

“Bir þeyin deðeri,onu elde etmek isteyeceklerin ödeyeceði bedel kadarmýþ. Ya benim aþkýmýn deðeri ne senin gözünde?” Tanrým yine mi baþladýk. Ne zaman sonu gelecek bunlarýn? “Mutlaka bir bedel ödemem mi gerekiyor?” dedim,sakin bir sesle.”Buna deðmez mi?” dedi Defne. Cevap vermedim önce , sonra “Adýmý unuttum ben “ dedim. Sustum, fýrtýnalandý gözleri , sustu...

Ýçkimi getiren kadýn, yavaþça kulaðýma eðiliyor. “Yoktun epeydir “ diyor. “Hoca da merak etti seni” Sözünü tamamlarken ,baþýyla, köþede loþta oturan adamý gösteriyor. “ Ben de merak ettim kendimi aslýnda” diyorum. O benimle oynayacaksa bende onunla oynarým .Ama kadýnda bir þaþýrma belirtisi yok. “Merhaba demeyecek misin Hoca’ ya?” Niye demeyeyim ki? Masadaki bardaðý kavrayýp yol alýyorum hocaya doðru. Hangi yabancýlýklarýn üstüne basýyorum yürürken, farkýnda deðilim. Sahnedeki kadýna takýlýyor gözlerim,gözleri hala ayný yerde,devam ediyor Fado söylemeye.

Hocanýn yanýna varýyorum. Eliyle boþtaki sandalyeyi gösteriyor. Daha ben oturmadan söze giriyor: “Yorgun görünüyorsun. “ Yorgun mu görünüyorum? “Görünüyorsam o bile yeter bana “ diyorum. Feryat gibi bir kahkaha fýrlatýyor. Hayret. Beklenmeyecek derecede beyaz diþleri. “Defne nasýl ?” diyor. Yumruk yemiþ gibi sarsýlýyorum. Nereden tanýyor bu adam Defneyi. Her þeye raðmen oyunu sürdürmeye kararlýyým. “Ýyi” diyorum “Vereceði aþkýn deðerini arýyordu son gördüðümde “ Hoca belki de biliyordu bunu. Hiç aldýrýþ etmiyor. “Çok geç kaldýn” diyor. “Benim gitmem lazým,gece bekliyor. Unutma,bastýðýmýz yer saðlam deðil. Kum bile deðil. Çünkü biz kumuz." Kalkýyor,dur demeye kalmadan gözden kayboluyor. Çevreme bakýyorum ne Hoca ,ne Fado cu kadýn. Bir ýssýzýn yamacýndayým. Homurtulu bir dalga sesi duyuyorum. Hocanýn sözü geliyor aklýma : “Biz kumuz!” Dalga üzerime geliyor. Suya karýþýyorum.

Kan ter içinde kendime geliyorum. Yoksul halklarýn düþlerini derleyip arþivlemek için milyonlarca dolar harcýyormuþ çokuluslu firmalar. Benimkini de arþive koyarlar mý acaba? Gülüyorum. Alkol iyiden iyiye etkisini göstermeye baþladý. Nerede olduðumu kestirmeye çalýþýyorum. Hala o sokaðý ve geceyi seyrettiðim masadayým. Belki de bir anlýk dalgýnlýk anýnda olup bitti her þey . Elim telefona uzanmak istiyor. Ama çabuk vazgeçiyorum bu düþünceden. Aramamalýyým Onu. Aþaðýda gecenin sokaðýnda bile buldu beni. Düþlerimi ele geçirdi. “Akýl kendi kendinin yeridir ve kendi baþýna cehennemi cennete, cenneti cehenneme çevirebilir.” diyor John Milton ‘Þeytan’ da. Aklý, gözlerinin yanýndaki ikinci büyük silahýdýr Defne’nin. Ve bunlarý, benim cennetimi cehenneme çevirmek için kullanýyor. Buna bir son vermeliyim artýk. Yerimden doðruluyorum. Onu nerede bulacaðýmý biliyorum. Tek yapacaðým Fadocu kadýnýn sesini izlemek...

Ýþte yine ayný sokaktayým. Gece yapýþýk üstüme kadýnýn sesini arýyorum. Bu kez Hoca’nýn sesi yankýlanýyor sokakta. “Ýmaj gerçeðin yerini aldý. Ve gerçeðin hiçbir deðeri kalmadý” .Yeter artýk” diyorum. “Neyin gerçek,neyin sanal olduðunun ne önemi var?” Yanýmdan geçen iki kiþi þaþkýnlýkla bana bakýyor. Belirsiz bir küfür savuruyorum. Tek istediðim biran önce Defne’yi bulmak. Aklýma bir þarký geliyor. “ Balýk havuzunda kaybolmuþ iki yitik ruhuz biz” Biri sýrtýma dokunuyor. Dönüyorum ardýma. Defne.”Benimi arýyorsun ?” diyor. Bir þeyler demek istiyorum ,dudaklarýmý kýmýldatamýyorum. “Gece” diyebiliyorum sadece “ Gece bile seninle baþ edemiyor” Artýk ellerime hakim olamýyorum. Belimden çýkardýðým býçaðý sallýyorum üzerine doðru. O ise sadece gülüyor. Her yerimi sýcak ve yapýþkan bir sývý sarýyor. Gecenin lacivertini bozan tek þey o. Kýrmýzý bu , kan kýrmýzýsý. Defneye bakýyorum. Hala gülüyor. Kanayan benim O deðil. Þaþýrýyorum. Zaman içinde kayýyor , geçip gidiyorum...

Nerelere gittim,ne yaptým bilmiyorum. Gözlerimi açtýðýmda Defne var karþýmda. Gece güne kavuþmuþ. Okyanus gözleri kýrmýzýya dönmüþ. Yüzyýl kadar bakýyoruz birbirimize. Usulca elimi kavrýyor. Bir ana sevecenliðiyle kavrýyor tüm ruhumu. “Yapacaðýný yaptýn sonunda” diyor. “ Ama sevgimin deðeri bu kadar aðýr deðildi”. Gözlerinden yaþlar boþanýyor. Gülüyorum. En azýndan eþitiz þimdi. Hayýr, henüz eþit deðiliz. Elimi, zorlukla yanaðýna götürüyorum. Ruhum titriyor. “Ya benim sevgimin bedeli “ diyorum usulca. Daha fazlasýna gücüm yok. Yeni bir geceye yol almak için kapýyorum gözlerimi... Yeni gece binlerce aþk taþýyor, yaþanmaya aday. Ve gün ,elbet geceye dönecek.




* Justein Gaarder – Ýskambil Kaðýtlarýnýn Esrarý