27 Aralýðýn ilk saatlerinde uzun süren sancýlarýn ve acýlarýn sonunda doðum masasýnýn baþucuna koydu Doktor Zeliha Haným seni. Al bakalým bebeðini dedi. O an kalbim yerinden fýrlayacaktý. Bu cümleyi mecazi anlamda kullanmýyorum. Gerçekten kalbim yerinden fýrlayacaktý. Hoþ geldin bebeðim diyebildim o heyecanla. Sonra bir þey diyemedim. Hem gülmek istiyordum, hem aðlamak, ama illaki bir an önce odamýza çýkýp seninle vakit geçirmek istiyordum.
     Doðumhanede seni gördükten sonra hayatýmýn büsbütün deðiþeceðini anlamýþtým. Önce uykusuz gecelerle tanýþtýrdýn bizi, - en çok da anneni (beni) - , sonra tatlý telaþlý günler baþladý. Emzirmeye çalýþmalar, doyuyor mu acaba düþünceleri, sürekli seni görmeye gelen misafirler, süt olsun diye sürekli yenen yemekler, içilen hoþaflar ve alýnan kilolar…
     Minicik bir þeydin. Daha büyük bir bebek bekliyordum. Yüzüne göre büyük bir burnun vardý. Ayný babasý diye geçirdim içimden, gizli bir kývanç duyarak. Tenin hafif esmerdi. Minicik zeytin gözlerinde bakýyordun dünyaya.
     Þimdi iki aylýk oldun. Gülücükler atmaya baþladýn bize. Minicik ellerinle, küçük ayaklarýnla, boncuk gibi duran ayak parmaklarýnla, zeytin gözlerinle, simsiyah saçlarýnla, fýndýk kadar çenenle içime huzur katýyorsun. Ýnsan hangi manzaraya baktýðýnda bu kadar mutlu olur, içi açýlýr bilmiyorum. Ama benim dünyamda þu an senin dýþýnda beni hiçbir þey bu kadar mutlu edemez. Þükürler olsun Allah’a ki bize böyle bir mutluluðu tattýrdý. Hayatýma kattýðýn tüm yeniliklerle, güzelliklerle, huzurla dünyama hoþ geldin bebeðim.