Saat sabahýn yedisi… Güneþ bulutlarýn arasýnda “ben geldim” kelimelerini seslendirerek, yeni bir güne umutlarýmýn uyuþukluklarýný atarcasýna giriyor. Kar güneþe nispet gülümsüyor, gülmeyi unutmuþ nice gölgeye. Þubat’ýn keskin soðuðunu týpký bir anne gibi, alýyor koynuna milyonlarca kar tanesi.
Bir an unutuyorum her þeyi, herkesi. Yüreðimdeki durgun ritim, kar yaðarken sevinç çýðlýklarým oluyor. Konuþmayý yeni sökmüþ bebeler gibi kar, dilimdeki bin bir efsunlu kilitle gizli hislerime tercüman oluyor ve çatlamaya yüz tutmuþ dudaklarýmda iki kelime “Kar Yaðýyor.” Ey kar! Yaðan sen misin yoksa hiç tatmadýðým sevgi tomurcuklarý mý bilmiyorum.
Gökten zembille iner gibi yavaþ ve lapa lapa... Yaþadýðýmý unutturan bir düþ, bir dokunuþ bu... Her þey siliniyor aklýmdan yavaþ yavaþ. Göz kapaklarým aðýrlaþýyor ve gözlerimde kararan dünyam yeni âlemlere açýlan kapý oluyor. Birden duraksýyorum; gökten kan yaðýyor, yavaþ ve lapa lapa… Allah’ým nedir bu, gök kubbendeki kýzýllýk? Korkuyorum ve bu uykudan uyanmak istiyorum. Kafamýn çatlaklarýndan sýzan binlerce düþünce, yaðan karla kýzýllaþýyor ve bir ses yýrtýyor huzuru dinlemeye muhtaç kulaklarýmý : “Ben Þehidim, Ben Mehmedim!” Kar tanelerine eþ, bembeyaz giyimli bir neferi görür gibi oluyorum. Âlemin nice ayýbýna raðmen göðsünü gere gere yaðan rahmeti gösteriyor bana. Gök kýzýl , yer beyaz... Beyazlar ki; vatan için topraða düþmüþ can Mehmetlerim. Akan göz yaþlarýmýn sýcaklýðýný yüreðimde hissederken, lapa lapa yaðan kar, bana topraða düþen her beyazýn kendisi olmadýðýný anlatýyor. Ve bizler nicelerinin kavuþamadýðý huzur hanelerde istirahat ederken, kim bilir kaç kar tanesi topraða düþmekte?

Kar huzurdur; Meryem’in duasýnda,
Kar felakettir; Nasipsizlerin ruhunda,
Kar kýzýldýr; Vatan için akan her kanda,
Kar korkudur; Filistin’de yalnýz kalmýþ bir çocuða bakan, umarsýz bakýþlarda,
Kar tesadüftür; Ýnanmayanýn aklýnda,
Ve kar rahmettir; Âmine’nin kucaðýnda,

Kar yaðýyor…Umutsuzluk deryasýna…