—sana olan sevgim, bir ömre sýðar mý sandýn/ yanýldýn!

…gün olur düþersin gözümden, yüreðimden… Aþktan da. Sýðmazsýn hiçbir vakte, solar gidersin sevgisini unutmuþ bir bedende. Gözyaþlarýn vurur sahillere, asi bir sandalýn küreðinden tokat yersin. Adý: felektir! Ölümde biraz gülmekten gelir; iyi yakala azrailin vurduðu yeri, deðerini bilmediðin bir “ben” varým orda.

Bir aðaç dalýnda sessizce beklerim varlýðýný… Ne zaman bir rüzgâr deðse yapraklara, sen geldin sanýrým. Çok mutlu olurum. Ýpekböceðinin kozasýndan sen çýk diye, içimde beslediðim umut dualarýmý hiç saymýyorum.

/biliyor musun, þimdilerde en çok Ferhat’a kýzýyorum. Neden, bu kadar kendinden vazgeçtiði için… Her gece ayrý bir hüznün içinde büyüttüðü için sevdasýný. Aþkýn tarifini yeniden yazdýðý için… Ve ben seni, onun sevdiðinden daha çok sevemediðim için; çok kýzýyorum, Ferhat’a…/

Gidiþin… Yaktý beni! Susuz kaldým, katýksýz… En çok beni ben yapan, senden ayrý kaldým. Yokluðun dedim, gelir-geçer dedim. Ben her ne dediysem içimi yaktý bu gidiþin.
Binlerce sevda sözü yazsam, ne olur ardýndan. Bu baþka bir soluktu boðazýmdan ciðerlerime inen, düðümlenen… Bazen düþünüyorum da, ölüm âþýklarýn sonsuz buluþmak noktasý olabilir mi? En azýndan gittiðin yeri bilirim. Koþarým daraðacýnýn ipine, “asýn beni!” diye, yalvarýrým en gaddar cellâda... En azýndan gittiðin yeri bilirdim de, ölmeyi hak görürdüm bu aþkta. Þimdi cevapsýz tüm sorularda arýyorum hasretini… Dert dolu bir aþka mahkûm etmeseydik yüreðimizi, farklý olur muydu acaba? Yalnýzlýk deðil de, sensizlik yaktý beni! Ciðerlerimden geçen her nefeste yaþamayý haram bildi kalbim. Anlamadýn ki beni; sana olan sevdam, bir ömre sýðar mý sandýn, yanýldýn ey gül yüzlüm! Sýðmadý iþte, her gece dualarýmda “sen” diye, baþlayan cümlelerden biliyorum bunu. Bu beden susmadýkça, dinmeyecek içimdeki acýnasý aþk. Her defasýnda kýzacaðým Ferhat’a… Mecnuna.

/biliyor musun, þimdilerde sadece aþka kýzýyorum. Hiçe sayarcasýna kavuþmalarý çok gördüðü için… Demli bir çay sýcaklýðýný yüreðime çok gördüðü için. Ve soðuk akþamlarda buz tutan yanlarýmýn sana ait olduðunu bilmesine raðmen, güldüðü için… Þimdilerde en çok aþka kýzýyorum, hak etmediðini düþündüðü için sevgimizi…/

Bak yine sallandý yapraklar… Artýk senin olmadýðýný biliyor bu beden. Heyecanlanmayý bile mucize görmesinden belli, deðil mi? Rüzgârlar yüz yerden vursa dallara yine de kýpýrdamaz artýk sen olan yanlarým…

…o gün geldi iþte! Hani gelmez dediðim o gün… Ayrýlýklar karla karýþýk kapladý yüreðimi. Bir karanfil koydum senli günlerime… Öylesine sendin. Gidiþinden belliydi zaten, bu aþkta hiç bahar yaþanmayacaðý. Acýlar varlýðýn kadar kanatýr mý, yollar þimdi çýkmazlarda kalýr mý, söyler misin? Ve bir aþka bu kadar ayrýlýk yakýþýr mý hiç!

Yanýldým… Yanýldýk!

—sana olan sevgim, bir ömre sýðmadý!


( yürek burkulmalarýnda-ki tozlu yazýlar–25 ) —Emre onbey