Kelimeleri her zaman sese çevirmeye yetemiyor insan, bu týpký güneþ tutulmalarýnda bakamamak gibi gökyüzüne ya da kapý arkasý aðlayýþlarý masa üstü gülüþlerle kandýrmak gibi. Birbirini kandýrdýðýnýn sanrýsýna kapýlan yürek gözümde oltaya aldanmýþ minik bir balýk gibi çaresizdir ki çaresizliðin bile ne anlama geldiðini bilmez büyük olasýlýkla.
Sevgi ile harmanlanýp geldiðimiz bu dünya da yaþadýðýmýz buruk çaylara benzetlenmiþ, baharatlý ve bol acýlý zamanlarý düþün… Düþün ki varlýðýmýzýn sebebi olan sevgi kavramý aslolan yerini bulsun.
Ve bil ki…
Acýmadan büyümek olanaksýz ama acýlaþmadan bir süreç yaþamak elimizde.
Öðrenilmiþ çaresizlikleri var insanýn… Bu, suyun berrak ve akýþkan olmasý kadar gerçek deðil mi dost. Bastýðýn yer, baktýðýn gök gerçekliðinde kaç tane tuttuðun el olabilir.
Ýnandýðýn yürekler içinde inanýlmaya deðer kaç yüreðe dokundun þimdiye dek. Gün gelip dost bildiklerin birer birer çýkýp gittiklerinde hayatýndan bir tek kendin kalacaksýn kendinde. Her yeni gelen sana mý benzeyecek sanýyorsun. Gidenler zaten sana benzemedikleri için gitmediler mi dost.
Bu güne deðin bana öðretilenler ve hala öðrenmekte olduðum koþulsuz sevmekti. Anne, baba, kardeþ sevgisi gibidir koþulsuz sevmek. Yani hesapsýz ve pazarlýksýzdýr.
Topraðýndan ayýrdýðýn bir çiçeðin kýrýlganlýðýný bildiðin gün ilk defa gördüðün an olacak yüzündeki çizgileri. Ve bil ki hayatý algýladýðýn biçimde yaþlanacaksýn, bunu çizgilerinin yerlerine bakarak görebilmen mümkün. Çünkü deneyimli olmak yaþadýðýn olaylardan pay çýkarmaktýr Ve yaþamýn kuralý yaþamýþlýklarýmýzýn yüzümüzde yerleþen izleridir be gülüm.
Sen hiç gerçekten baktýn mý yüzüme… Bakmadýn… Bakmýþ olsaydýn eðer öyle çok þey görebilirdin ki… Ama insanlarýn baktýklarý yüzde ve dokunduklarý yürekte hep görmek istediklerini gördüklerini bilmemek mümkün deðil. Çünkü her insan da yoktur empati yeteneði… Duygudaþ olmak yani… Bu da bir yetenek midir bilmiyorum… Ama bildiðim annenin yüzünde okuduklarým, babanýn bakýþlarýndaki yýpranmýþlýðýn gözümün önünden gitmediði, kardeþlerinin yaþamýn içine hangi pencereden baktýklarý… ve kendilerini nerede bulacaklarý kaygýsý.

Þimdi sen yüzümde babamý kaybettiðim zamanlarý yaþaya bilir misin?
Annemin kaç defa ölümden döndüðünü gözlerimden okuya bilir misin?
Boynunu alçak bir merminin sýyýrdýðý kardeþimin, yüzümdeki izini görebilir misin?
Yüreðini bedenine yamayýp ayaklarýna serdin mi bir adamýn
Yahut sen yalnýzken onun yalnýz olmadýðýný bildin mi hiç ki bu çok berbat bir þeydir
Bir çocuk sevincini yaþarken ayný zamanda onu taþýmanýn aðýrlýðýný ve dünyaya getirmenin sancýsýný bildin mi ve sonrasýnda senin sana býrakýlmadýðýný…
Çaresizliklerimizi olta da deðil de denizde minik bir balýk gibi düþünüp nasýl umutla yaþama sarýldýðýmýzýn haritasýný çýkara bilir misin yüzümden dost…

O görmüþ geçirmiþliðin içine koymak kendini. Hayatýn kendisi buysa eðer bir insan hayatý nasýl hak eder.
Hayat bizi ne kadar hak eder dost.
Çocuksun daha…
Günü gelip hayatýn içinde insana öz acýlarý yaþadýðýnda bugün anlam veremediðin aðlamalarýmýn üzerine koyduðun gülüþlerini geri çekeceksin.
Aðlamak zordur ama Gözyaþlarýnýn aslýnda ne çok þeye dil olduðunu bildiðinde öðreneceksin.
Bir de sarýlmayý…
Gözle ve yürekle… Ýnsaný has eden nitelikle.
Büyüyeceksin yani.