2. katta olan odasýnýn önünde bir müddet bekledi, gözlerini kapatarak baþýný kapýya dayadý. Kendi kendisine “Neden, neden Tanrým” diye söylenirken bir taraftan da eliyle kapýnýn tokmaðýný bulmaya çalýþýyordu. Kapýyý açmak o kadar zordu ki bir an için tekrardan sokaklara atmak istedi kendisini, ama o fahiþeden sonra mý asla…
Derin bir nefes alarak kapýyý açtý. Ýçeriye yalnýz bir adým atabilmiþti. Bir taraftan boþ bakýþlarla etrafý süzüyor bir taraftan da kapýyý sýrtýyla kapatmaya çalýþýyordu. Nihayet kapýyý kapatabilmiþ ve sýrtýný kapýya bütün tükenmiþliðiyle dayamýþtý. Artýk kendisini taþýyamayacak kadar dermansýz ve bitkin hissediyordu. Keþke yaþamýn da bir desteði olsa, diye geçirdi içinden, kapýdan destek alýrken… Sýrtý kapýdan aþaðý kayarken ayaklarýyla da kapý arasýndaki mesafe gittikçe artýyordu. Düþmek üzereydi, ama hiç endiþe etmiyordu çünkü düþeceði yeri biliyordu, bütün bilmediklerine inat…
Aslýnda bilmediði her þey, bütün bildiklerinden daha ehemmiyetli ve bildiði her þey bilmediklerinden daha çok emniyetliydi. Bildikleri ve bilmedikleri arasýnda kalan açý ancak “ öðrenme gönyesiyle” ölçülebilirdi. Ýþin en tuhafý ölçülen açýnýn dünyadaki bütün insanlar için ayný dereceye tekâmül etmesiydi. Bir âlimle bir ümmînin bildikleri ile bilmedikleri arasýndaki açýnýn ölçüsü her zaman bir birine eþitti. Kiþi ne kadar az þey bilirse, o kadar az bilmediði oluyor; kiþi ne kadar çok þey bilirse o kadar çok bilmediði oluyordu.
Delikanlý bir an “bilmediklerimi öðrenmem için elimdeki tek kaynak bildiklerimdir” dedi.
“Bildiklerim” dedi demesine de acaba elmacýk kemiðine kadar dayanan korkusundan baþka neleri biliyordu ki delikanlý. Son iki gün boyunca baþýna gelmedik þeyin kalmadýðýný biliyordu elbette. Hani bir de göðün yarýlsa göðsü ve hazinelerinden nasiplense insanlar; kendisinin zebanilerle nasipleneceðini de biliyordu. Bildikleri elbet bunlarla sýnýrlý deðildi. Hakkýnda hiçbir þey bilmediði bir kadýnýn ve iki ajanýn isimlerini de biliyordu. Kendisinin büyük bir çýkmazda ve bu çýkmazdan tek kurtuluþun intihar olduðunu da pekâlâ biliyordu delikanlý.
Kapýdan aþaðý kayýp gitmiþti. Artýk vücudunun bütün aðýrlýðý kalçasýnýn üzerindeydi, ayaklarýna vermiþ olduðu istirahatý yaþamýna da verse ne kadar güzel olurdu.
Bir ara gözü karþýsýndaki camekâna takýldý. Dýþarýda baþlayan yaðmur sanki camekâna yansýyan tablolarýnýn görüntülerini siliyormuþ, yok ediyormuþ gibiydi. Tablolarýn yansýmalarýndan baþlayan ölüm bütün odayý dolduracakmýþ gibi hissedince delikanlý ellerini boynuna götürdü. Adeta ruhunun boðazýndan çýkýp gitmesine engel olmak istercesine bir hali vardý. Ama sýra kendisine de gelecekti, ölümü gecenin dudaðýndan emecekti ve gece dudaðýný delikanlýnýn dudaðýna yavaþ yavaþ yaklaþtýrmaya baþlamýþtý bile.