Serseri bir hortumun döngüsünde savrulurken ruhum, umuda dönük tümceler dizmek istiyorum; yüreðimi kýzýl bir kýrbaçla döven sözcüklerimden. Bir ses yakalama gayretiyle uzanýyorum, hani þöyle inceden bir sesli. Ama her defasýnda, þapkasýný bile çýkarma tenezzülünde bulunmayan harf düþüyor þansýma. TUTULUYORUM.

Arsýz ses, kýsýrlýðýný suç saymaksýzýn, “Haydi baþla” diyor; “Yazabilirsen yeniden” Kýsýr bir baþlangýca düþüyor kalemim. Bir damla yaþ sýzarken saman kâðýttaki dizelerime, daðýlan mürekkep lekelerinin kaçýnýlmaz sonuçlarýna, çaresiz bakakalýyor gözlerim. “Hüzün aðýrdýr” diyorum; “Yaþarken ve anlatýrken de.” ÇIRPINIYORUM.

Yine de her þey, hiçbir þey olana dek tutunmalýyým yaþama. Yeniden yaþamalýyým geri dönüþümlü hayatlarýmý. Bilirim, asla ilk kaliteyi tutturamaz yaþam, ne kadar iyi iþlenirse iþlensin. Her defasýnda, biraz daha eskir ve kalitesinden kaybeder. Týpký, þimdi yazmaya çalýþtýðým saman kâðýt gibi. Ve yazarken, daðýlýr mürekkebim; daðýlýr umarlarým astigmatý geliþmiþ merceksiz yüreðimde. Þimdiyi bile sevemediðim bir zamana yaslanýp kalýrým. Yüz çevrilmiþlik, bir kez daha vurur böðrüme. Ýkiye katlanýr “þimdi”, tüm acýnýlasý hallerimi de içererek. “Olm’ADIM: HÝÇ” düþer dilime, “sus” dedikçe istemsiz ve olur olmaz seslendirdiðim bir ezgi gibi. TEKRARLIYORUM.
     
Ýçimde korkular büyütüyorum. Bu, onun doðum sancýlarýdýr. Þimdi, kökü bende, dallarý dýþarýda kýrýldý hayatýn. Ey ben, sarýl bana. KORKUYORUM...

Bir kez daha kapattým aynalarýmý, gecenin karanlýk yüzüyle. Yüzleþmelerin hesabýný tutmadan yýrttým yürek defterimi. Ve kilitledim hüzün kumbaramý. Bu yüzdendir ki, “bitmek” sözcüðü tedavülümden kalkmýþtýr. Her bitiþ, yeni baþlangýçlar için bir fýrsattýr sadece. GÝDÝYORUM.

Þimdi ardýmdan bir türkü söyle anne, örgülü saçlarýmý kökünden kestiðin güne dair! Ve ardýmdan bir türkü söyle sevgili, beni dönüþü olmayan gitmelere sensiz ve kimsesiz saldýðýn güne dair. Bilin ki; ben hiç yokum, ama hep varým! DEÐÝÞÝYORUM.

Benden Bana.
15.03.2008