(seni çok sevdiðim için; þimdi tüm aþklar benim…)

Gördüðüm her gölgeyi sen sanýrdým/yanýlmazdým hiç! Severdim seni, sadece seni… Öyle iþte, dahasý yok bu iþin… Çünkü ben, seni sevdiðim sürece yaþamayý hak edebiliyordum. Seni sevmek tarifsiz bir anlatý gibi kalacak yazarlarýn mürekkebinde.

Gidiþinle… Yarým kalmamdan belli deðil mi? Þimdi yalnýz deðilsem; içimdeki bu acýya benzeyen þey, ne söyler misin? Caným çok acýyor. Ama sen yine de benim için üzülme! Dert etme, kendine. Ben bu sevda yolunda sýnanýyorum. Biliyorum, hiçbir engel geri döndüremez beni bu yoldan. Bastýðým her toprakta sana kavuþmanýn verdiði mutlulukla daha nice zorluklarý aþacaðým. Kendimi aþka býrakacaðým, aþkýna…
(sana söz, sadece seni çok seveceðim…)

Gönlüme, adýnýn tüm harflerini hapsettiðim günden beri/ tüm sevda sözleri yetim kaldý. Sensiz anlatýlmaz olmuþtu sevgi. Buna hakkým var mýydý, bilemiyorum. Ama yine de seni benden uzaklaþtýracak tüm sözlere, seni ne çok sevdiðimi haykýrdým. Neler yapabileceðimi ispatladým… Her þeye deðerdin/ çünkü gönlümdeydin!
(her aný saklý bir alfabe yolu bu, yüründükçe aþk olan…)

Þimdi her yerdesin; gözlerimin gördüðü, dudaklarýmýn söylediði ve tenimin deðdiði… Uzanýp geçerken önümden tüm saliseler, ölüm fermanýmý çoktan imzalamýþtým ben. Belki yaralýydým, belki çaresizdim ama bil ki hiç vazgeçmedim senden/ vazgeçmeyeceðim de… Bir gülüþünle bin can geldiðini bil ve seninle var olduðumu sakýn ha unutma! Bana uzak tek yol sensizlikken, gözlerimden kaçýrma gözlerini…

Tek yoksulluðum sensin. Kaybediþim, umudumu yitiriþim de… Ama olsun bunlar sevgiyle aþýlacak sorunlar. Yani yine senin sevginle, aþkýnla… Bak gördün mü? Yine muhtacým sana. Yine “sen” ve hep ”sen”, sadece yüreðime yaþama sevinci veren. Bedenim hiç bu kadar bir baþkasý olmamýþtý. Seni tanýmadan önce, hiç inanmazdým aþka. Þimdilerde her “seni seviyorum” deyiþte, mutluluktan mutluluða koþuyorum. Hepsi sayende… Seni seviyorum, en derinlerimden.

Seninle vuruldum. Her kurþunda yüreðime akýttým seni. Aþký, yaþamayý, mutluluðu hep sen bildim. Bir gün bile ah etmedim, isyaným sözlerimden taþmadý hiç! Kýrýlmadým, kýzmadým ve asla yorulmadým. Çünkü biliyordum, sen vardýn hep içimde. O eþi benzeri bulunmayan tarifsizliðinle… Özeldin, güzeldin; ne de olsa yüreðimdeki aþktýn!
(sevdiðimdin; sevdikçe, sevmeyi sevdirendin…)

Sevgilim, seninle biraz dertleþmek istiyorum. Biliyor musun, yalnýzlýk yolculuðunda ilerliyordum. Aþka pek inanmazdým; aslýnda gerek duymazdým. Mutlu olduðumu sanýyordum/ yanýlýyordum! Çünkü seni tanýmadan önceki hayatýmdan geriye kalan koca bir boþluk olduðunu, senden ayrý kaldýðým zamanlarda anladým. Sahi yaþým kaç benim? Sensiz kaç yaþýndaydým? Seni hak etmek için bunca yýl beklediði için artýk kendimi de seviyorum/ en çok yine seni seviyorum, kendimden de öte… Ve belki her þeyden çok yine seninle yaþýyorum hayatý. Hiç itirazým yok buna. Her þey geçiyormuþ, geçmeyen yine sensin. Seni sevdiðim için; tüm aþklara saygý duyuyorum, en derinimden…

—seni sevdim çünkü kendimi buldum; kendimi sevdim çünkü aþký sende buldum…


( yürek burkulmalarýnda-ki tozlu yazýlar–27 ) —Emre onbey